“Tot mijn achttiende jaar had ik geen seksuele ervaringen. Op die leeftijd kreeg ik voor het eerst een relatie met een jongen die ik via MSN had leren kennen. In die tijd waren er geen sociale media zoals Facebook en alle conversaties en contacten verliepen via dat medium. Aanvankelijk begon het gesprek niet serieus. Althans voor mij niet. Ik werd door een vriendin aangespoord om met hem te praten. Ik wilde alleen een paar keer met hem praten voor de lol en daarna zou ik hem verwijderen uit mijn lijst, maar op een gegeven moment werden de gesprekken langer en we praatten op een regelmatige basis met elkaar totdat we een keer gingen afspreken. We begonnen elkaar leuk te vinden en kregen een relatie. Voor mij was het geen serieuze relatie. Vanaf het begin wist ik dat hij niet de man was met wie ik zou eindigen.
Mijn eerste seksuele ervaringen waren dan ook met hem. Ik ben erg met ouderwetse ideeën opgegroeid. Een vriendje hebben was in die tijd een taboe. Dat kon echt niet door de beugel. Meisjes die dat wel hadden waren gewoon hoeren, klaar. Maar ik was nieuwsgierig. Dus ik zette mijn relatie met hem stiekem door. Gelukkig kon hij mij begrijpen want we deelden dezelfde culturele achtergrond.
De eerste keer toen we met elkaar zoenden was ik overladen met schuldgevoelens. Ik vond het vreselijk dat ik zo intiem was geweest met een jongen. Dit had te maken met mijn opvoeding. Bij ons thuis werd en wordt niet openlijk over seks gepraat. Dus ik vond dat ik een grote zonde had begaan. En elke keer als we een stapje verder gingen voelde ik hetzelfde. Niet dat het tegen mijn wil was. Ik wilde het en tegelijkertijd ook niet. Het was heel dubbel. Je voert continu een strijd met jezelf. Er waren momenten dat ik mezelf vies vond en van mezelf walgde. Ik vond het vreselijk dat ik het zover had laten komen.
We waren in totaal zo’n vier jaar samen en onze seksuele relatie ontwikkelde zich geleidelijk. In de tussentijd ging ik bijvoorbeeld met vriendinnen praten over mijn worstelingen en ik kwam er gauw achter dat ik helemaal niet verkeerd bezig was. Het was voor een meisje van mijn leeftijd normaal om deze ervaringen op te doen. Ik zag ook dat ik niet de enige was die een vriend had en met hem seksueel actief was. Dus toen ik deze gedachte omarmde was de volgende stap natuurlijk niet zo groot; het daadwerkelijk met elkaar naar bed gaan. Ik begon rationeel te redeneren. Daarnaast zag en hoorde ik wat andere meisjes deden bijvoorbeeld daten met verschillende jongens of het hebben van verschillende bedpartners. Toen vond ik mezelf toch een stuk braver.
Het met elkaar naar bed gaan was nooit een issue tussen mij en mijn vriend. We vonden allebei dat we tot het huwelijk maagd moesten blijven. Natuurlijk kwamen we wel eens in de verleiding, maar we wisten ons goed in te houden. Cultuur speelde hierin voor mij een belangrijke rol. Ik was met de gedachte opgevoed dat een meisje tot haar huwelijk geen enkele seksuele ervaring mocht hebben. Al van kinds af aan hoorde ik verhalen van familie waarin ze schande spraken van meisjes die hun maagdelijkheid voor het huwelijk waren verloren. Het was not done. Volgens mijn familie kwamen die meisjes ook nooit aan een man. Die gedachten weerhielden mij ervan om de ‘grote stap’ te zetten.
Maar zoals ik al eerder zei ik begon dingen te rationaliseren. Ik vond bij mezelf dat ik al zoveel zonden had begaan dat die ene er ook makkelijk bij kon. Dus mijn vriend en ik besloten met elkaar naar bed te gaan. Ik had er goed over nagedacht zodat ik er later geen spijt van zou krijgen. Ik had allerlei verhalen gehoord over de eerste keer. Dat het pijn zou doen en dat je bloedt. De werkelijkheid was anders voor mij. Ik voelde geen pijn en ik bloedde niet. Vlak na onze gemeenschap maakte ik het uit met mijn vriend. Ik zag de relatie niet meer zitten. Het feit dat we met elkaar naar bed waren geweest hield mij niet tegen, omdat ik heel bewust die stap had gezet en ik stond achter mijn keuze. Ook mijn denkwijze was veranderd. Ik vond dat het mijn leven was en dat ik bepaalde hoe ik het in zou kleuren. Mensen, cultuur en tradities mochten mij niet van mijn keuzes beroven. Ook wilde ik me niet meer schuldig voelen om de dingen die heel normaal zijn.
Tegenwoordig heb ik een nieuwe vriend aan wie ik alles heb verteld en die mij accepteert zoals ik ben. Als ik nu terugkijk naar toen en nu dan zijn er een heleboel dingen veranderd. Niemand kijkt er meer van op dat je een vriend hebt. Het is nu de normaalste zaak van de wereld. Ook binnen mijn familie zijn we anders tegen dingen aan gaan kijken. Toen mijn oudste broer 13 jaar geleden ging trouwen, moest zijn vrouw maagd zijn terwijl hij dat allang niet meer was en dat ook niet onder stoelen of banken stak. Tegenwoordig zou mijn familie het niet erg vinden als hun schoondochter geen maagd is zolang mijn broer gelukkig is met haar. Ook ik zou er geen moeite mee hebben als ze het maar eerlijk vertelt. Wel zou ik het erg vinden als ze het zou verbergen en we zouden er later achterkomen. Je moet mensen niet voorliegen over iets wat je gedaan hebt.
Maar ergens kan ik ook meisjes begrijpen die liegen of een hersteloperatie doen. We hebben nu eenmaal een cultuur die jongens stimuleert om veelvuldig seksuele ervaringen op te doen terwijl meisjes heel erg onder de duim worden gehouden om juist die maagdelijkheid niet te verliezen. Het is krom en ik ben er absoluut tegen, maar er valt weinig aan te doen. Onze cultuur geeft ons die ruimte niet om zulke zaken openlijk te bediscussiëren. Op kleine schaal, zoals fora, wordt er wel over gepraat, maar daar is de drempel laag omdat ze anoniem zijn. Als je open en bloot erover praat onder je eigen naam, dan is de kans groot dat je een naam krijgt die niet al te positief voor je is. Dat probeer je te voorkomen natuurlijk. Aan de andere kant geven mensen ook sociaal wenselijke antwoorden om zo goed voor de dag te komen. Ik denk dat deze kwestie tijd nodig heeft. Er zijn nu al heel veel jongens en meisjes die geen big deal maken van maagdelijkheid. Over een paar jaar zal ook niet maagd zijn voor het huwelijk een acceptabel fenomeen worden. In de tussentijd moet iedereen gewoon doen wat hij of zij wil. Leven en laten leven.”
Lees hier het eerste deel van de serie over maagdelijkheid.
