Kosovo voorbeeld van religieuze tolerantie

Een kleine greep uit de inhoud van de tweets: Kosovo zou een bolwerk zijn van de radicale islam, IS zou er zelf trainingskampen hebben en kerken worden beschadigd.

Ik ben ruim tien jaar betrokken bij Kosovo en woon er zelf nu drie jaar. Mede daardoor weet ik dat de meeste aantijgingen zo leugenachtig zijn, dat het bijna grappig is. Het overgrote deel van de Kosovaren heeft een moslimachtergrond, maar dit associëren met radicale islam of met geweld, is onzinnig. Kosovo is enorm pro-Amerikaans, pro-Europees en heeft de laagste gemiddelde leeftijd van Europa. Vrouwen met hoofddoeken zie je nauwelijks. En naar de moskee gaan, gebeurt door een kleine minderheid.

In mijn beleving is Kosovo (dat voor 92% bestaat uit etnisch-Albanezen) juist een voorbeeld van religieuze tolerantie. Hoewel Kosovaren met een christelijke achtergrond sterk in de minderheid zijn, zijn er meer officiële christelijke feestdagen dan islamitische vrije dagen. De Kosovaarse wet verankert zelfs expliciet de rechten van de protestantse christenen en de Joodse gelovigen. Een buitenlandse rabbi gaf in een artikel in de Huffington Post aan dat hij zich een rockster voelde terwijl hij in het centrum van de Kosovaarse stad Peja liep: “To put it mildly, this contrasted with the kind of reception I’ve received as an American Jew while visiting other countries.”

Na de aanslag op Charlie Hebdo in Parijs, liepen de vier religieuze leiders van Albanië (dat innig is verbonden met Kosovo) gearmd mee in de stoet. Dit liet zien hoe de verschillende geloven in de Albanese gemeenschap het geweld in de Franse hoofdstad afkeurde.

Enkele maanden later, bij een demonstratie voor lgtb-rechten in de Kosovaarse hoofdstad, liep onder andere de staatssecretaris voor Buitenlandse Zaken van Kosovo mee.

Maken deze voorbeelden van Kosovo een perfect land? Natuurlijk niet. De jonge staat is voor het eerst in de geschiedenis ‘eigen baas’ en zoekt haar identiteit. Dat gaat met vallen en opstaan. In 2004 kwam het tot hevige onlusten en zijn in woede onder andere Servisch-Orthodoxe kerken (zwaar) beschadigd. Helemaal fout, maar dit is bijna 12,5 jaar geleden. Op enkele incidenten na, gebeurt er zelden wat in Kosovo. Ik voel me hier op straat zelfs veiliger dan in Nederland.

We moeten natuurlijk niet denken dat het gewone volk en mass een lgtb-demonstratie bezoekt en gaat zwaaien naar de feestende deelnemers. Ook komt het zelden voor dat iemand, die zich bekeerd tot het christendom, van de hele familie schouderklopjes krijgt. Maar wie zich realiseert dat drie op de tien Kosovaren in landen als Duitsland, Amerika en Zwitserland woont, kan alleen maar hoopvol zijn over de integratie van het jongste land van Europa met de Westerse wereld.

Als burger van Kosovo ben ik geregeld positief verbaasd over de houding van de Kosovaarse bevolking. Zoals afgelopen jaar, toen de grootste politieke demonstratie van het afgelopen decennium plaatsvond. Jongeren waren woedend over Servische inmenging in de Kosovaarse politiek en het kwam dan ook flink tot geweld in de Kosovaarse hoofdstad. Maar niet tegen Servische burgers of Servisch-Orthodoxe kerken, maar tegen de ‘eigen’ Kosovaarse politie.

Juist omdat Kosovo zich tolerant opstelt naar andersdenkenden en wil integreren met de (Westerse) wereld, woon ik met veel plezier in Kosovo. Het is jammer dat sommige mensen hier geen idee van hebben en (logischerwijs) aannemen wat sommige Servische leiders over Kosovo roepen. Ik kan hen alleen maar aanraden om een weekendje Kosovo te boeken.