Door: Simone de Wit
Een ander jaarlijks terugkerend ritueel was het kopen van tijdschriften met de nieuwe zomer- c.q. wintermode. Ieder jaar rond september en april werden alle modetijdschriften door mij uitgeplozen. Wat was de trend voor het komende seizoen? Wat vind ik mooi en wat past mij echt helemaal niet? Wat heb ik eigenlijk nog in de kast hangen en wat ontbreekt er zo fundamenteel dat ik zonder dat item het komende seizoen niet door kan komen?
Auto’s en kleren, ik kon er intens van genieten. Ze gaven me een gevoel van vrijheid, status, van eigen verworven rijkdom.
Het zijn aardse verworvenheden waar ik de relativiteit heel goed van kon inzien. Ik weet als geen ander dat het in essentie in het leven niet draait om een mooie auto en mooie kleren. Liefde, mijn dierbaren om me heen, hoop en vertrouwen, dat zijn de zaken waar het echt om draait. Alles in me zei dat als het er echt op aankwam, mooie spullen de eerste dingen waren die niet meer belangrijk zouden zijn.
En dan komt het er van de ene op de andere dag echt op aan. Je krijgt te horen dat je ongeneeslijk ziek bent en het levensperspectief is niet lang. De dag dat mij dit werd verteld staat diep in mijn geheugen gegrift. Het was op een zonnige dag. Binnen tien minuten stonden we weer buiten na het bezoek aan het ziekenhuis. Daar loop je dan met zijn tweeën, versuft, je nog totaal niet realiserend wat deze boodschap voor consequenties impliceert. We liepen zwijgend naar huis. Thuis aangekomen deden we toch weer snel de normale dingen. Ik verbaasde me erover dat ik niet van het dak sprong. Dat ik koffie ging drinken, dat ik de krant pakte, al kwam er van lezen niet veel terecht. Na de fatale boodschap kwamen we in allerlei opzichten in een achtbaan terecht. Ik besloot een levensverlengende chemokuur te ondergaan en van de ene op de andere dag was ik van een hardwerkende, ambitieuze en succesvolle manager veranderd in een fulltime patiënt.
Alles, maar dan ook alles, staat op zijn grondvesten te trillen en bij iedere anders zo normale activiteit dacht ik nu: kan dit nog wel? Is dit nog wel slim, handig, nuttig? Niets was meer vanzelfsprekend. En zo liep ik ook na de boodschap over mijn ziekte weer door de stad met de etalages ditmaal vol mooie nieuwe zomerkleren. Ik liep met tranen in mijn ogen en voelde me schuldig. Zijn dit dan de belangrijkste dingen in het leven? Maak ik me hier nu nog druk om?
Inmiddels weet ik: ja, hier maak ik me gelukkig nog druk om. Ik heb gemerkt dat het vasthouden aan alles waar je van hield, ook met een beroerd perspectief, belangrijk is. Oké, die auto is inmiddels weg en m’n hakken zijn een paar centimeter lager. Maar ik was gelukkig met alles waar ik van hield vóór mijn ziekte en ben dat nu nog steeds. Mijn situatie is fundamenteel veranderd, maar ik ben blij te merken dat ik toch in essentie dezelfde persoon gebleven ben met al mijn eigenaardigheden en passies.
Voor mij geen bucket-list met grootse en meeslepende dingen, maar het voortzetten, zolang als het me gegeven is, van mijn normale leven met al zijn aardse schoonheden; dat is waar ik naar streef. En als ik een mooie winterjas tegenkom dan weet ik zeker dat ik die zonder schroom zal kopen. Al kan ik hem maar één keer aan!
Simone de Wit komt aan het woord in de vijfde aflevering van de achtdelige documentaireserie ‘Dood voor beginners’. De vijfde aflevering uit de serie: Het olifantenkerkhof, is komende zondag 12 oktober om 23.45 uur te zien op NPO2.
