“De geboorte van mijn kinderen bracht het licht in mijn leven. Toen mijn zoon naar Syrië vertrok kwam de duisternis in mijn leven, met zijn overlijden in februari 2015 als dieptepunt. Om het licht weer te kunnen zien moest ik mijn verdriet aan de kant zetten. Ik heb tegen mijzelf gezegd: mijn zoon is vertrokken naar Syrië om de strijders te helpen, ik zal dit ook doorlopen. Alle positiviteit die mijn werkzaamheden mij brengen is de continuïteit van mijn zoon. De ouders die ik help, geven mij de kracht om door te gaan. Ze hebben steun en antwoorden nodig, die ik ze kan bieden.
Ik begeleid jongeren en families in het kennis- en begeleidingscentrum De Weg Naar. Ik luister en praat met jongeren en met hun ouders. Ik probeer de ouders uit te leggen waarom de jongeren naar Syrië vertrekken, wat ze daar aan trekt. Ik begeleid ook teruggekeerde jongeren en hun families. Bij mijn werkzaamheden in het kennis-en begeleidingscentrum kan ik zeker wat extra licht gebruiken dat ik hopelijk weer kan doorgeven aan de jongeren en ouders die ik begeleid. De maatschappij kan ook licht gebruiken. Licht dat de maatschappij laat inzien dat het belangrijk is om jongeren meer aan het woord te laten. Het is belangrijk hen ook de kans te geven hun stem te laten horen, en hen het gevoel te geven dat die stem ook weerklank vindt. Wij moeten leren om samen te leven. Samen leven, en samen laten leven.
Door te praten met jongeren en hun families en door hen te begeleiden, breng ik licht, dat zich ook op mij reflecteert: het weerkaatst. Wie licht brengt, zal ook licht ontvangen. Ook heb ik veel licht ontvangen uit de gesprekken die ik met Montasser Al’De’emeh over mijn zoon heb gevoerd. Hij heeft mijn zoon gekend en ik heb veel met hem gesproken over mijn zoon en mijn verdriet.
Ik zou het licht graag willen doorgeven aan Fatima van Antwerpen. Zij is een exceptionele moeder met ontzettend veel moed en ik gun haar veel licht in het leven.”