Laura Vrijsen (26) gaat volgende maand als vrijwilliger noodhulp brengen naar een vluchtelingenkamp in Adana, een stad in Turkije niet ver van de Syrische grens. Ze zal over deze hulpmissie op Nieuwwij.nl een reeks artikelen publiceren. In dit eerste deel stelt ze zich voor en vertelt ze waarom ze dit werk gaat doen.
Door: Laura Vrijsen
Zoeken naar verklaringen
Mensen proberen vaak te begrijpen waarom er zo veel ongelijkheid en leed in de wereld is en we bedenken daarvoor dan vaak allerlei rationele verklaringen. Het zit in onze natuur dat we willen begrijpen wat er om ons heen gebeurt. Als afgestudeerd student Religiestudies en Communicatie houdt ook mij dit onderwerp bezig. Maar ik begin me ook steeds ongemakkelijker te voelen bij mijn bevoorrechte positie, waarin ik van een veilige afstand de ongelijkheid in de wereld kan observeren.
Verantwoordelijkheid nemen
Ik kan niet al het leed in de wereld op mijn eigen schouders dragen. Maar dat betekent nog niet dat ik daarom alle verantwoordelijkheid buiten mezelf kan leggen. Het is altijd makkelijker om iets of iemand anders aan te wijzen als schuldige voor onrecht in de wereld: een politiek leider, een regering of een organisatie; of zelfs een etnische groep, een cultuur of een religie. Zo lang je iets of iemand anders de schuld kan geven, lijk je immers zelf niet meer verantwoordelijk.
Een gevoel van machteloosheid
De beelden van het leven in vluchtelingenkampen die de afgelopen tijd in het nieuws voorbijkwamen, riepen een gevoel van machteloosheid in me op. Ik voelde me schuldig omdat ik toekeek hoe families in de kou in tenten leven, kinderen met blote voetjes in de modder. Soms zag ik zulke verschrikkelijke beelden dat ik mijn blik er zelfs van afwendde. Ik begon me af te vragen hoe ik zo rustig mijn leven kon voortzetten, negerend wat ik elke dag opnieuw voorbij zag komen.
Vluchtelingenkamp in Adana
Ik besloot dat ik niet langer wilde wegkijken en sloot me aan als vrijwilliger bij United Aid Network. De organisatie zocht nog vrijwilligers voor een humanitaire missie naar Adana in Turkije. Daar is een geïmproviseerd tentenkamp waar tienduizend Syrische vluchtelingen zijn gestrand. Een hulpverlener in Adana stuurde me vorige week een update over de huidige situatie: “Het is erg koud en mensen hebben niet genoeg te eten voor hun kinderen. De tenten zijn niet sterk genoeg voor de onophoudelijke regen en er is een tekort aan dekens en matrassen. Alle hulp is zo hard nodig.” Zijn noodkreet benadrukte voor mij opnieuw de noodzaak om hulp te gaan brengen.
Geld inzamelen voor noodhulp
Een maand geleden begon ik met geld inzamelen voor noodhulp in Adana. Afhankelijk van waar het meeste behoefte aan is, zullen we voedselpakketten, schoon drinkwater, matrassen en dekens, maar ook medische hulp leveren. Ik ben op verschillende plekken over de hulpmissie gaan vertellen en kwam erachter dat veel mensen zich in mijn verhaal herkennen. Inmiddels heb ik €3000,- opgehaald en er komen nog steeds donaties binnen. Dat zo veel mensen deze actie steunen is hoopvol en bevestigt voor mij dat het goed is dat ik dit ga doen, namens mezelf maar ook namens alle donateurs. Ondanks alle negatieve verhalen in het nieuws realiseer ik me nu ook hoe veel mensen er zijn die iets goeds willen bijdragen.
Meer dan materiële hulp
Sommige mensen vragen me of deze actie geen druppel op de gloeiende plaat is. Als ze daarmee bedoelen dat we toch niet alle mensen kunnen helpen, dat de situatie zal voortduren ook nadat we geweest zijn, dan hebben ze gelijk. Maar dat wil niet zeggen dat het werk geen zin heeft. We moeten doen wat we kunnen, hoe klein het misschien ook is in het grotere geheel. Ik vind het belangrijk dat we de vluchtelingen het signaal afgeven dat we ze niet vergeten zijn en dat we onze tijd vrijmaken om zo veel als we kunnen te helpen. Dat is misschien wel net zo belangrijk als de materiële hulp die we bieden. Ik hoop dat deze missie ertoe bijdraagt dat de vluchtelingen in het kamp hoop blijven houden en weten dat de wereld ze niet aan hun lot overlaat.
Laura Vrijsen studeerde Religiestudies en Communicatie. Van 17 t/m 24 februari gaat Laura noodhulp brengen aan vluchtelingen in Adana. Je kunt haar missie sponsoren op http://www.sponsormeter.com/Humanitairehulpmissie. Alle opbrengst gaat naar de hulpmissie en zal enkel worden besteed aan noodhulp, zoals voedselpakketten, schoon drinkwater, matrassen, dekens en medische hulp.
Sympathiek, nuttig, en begrijpelijk deze actie. Helaas ligt het onderliggende politiek-maatschappelijke probleem dicht onder de oppervlakte.
Bovendien: de ene vluchteling is de andere niet.
Die uit Syrie vluchten meestal voor oorlogsgeweld. Hulp is dan zeker op zijn plaats. Grootschalig asiel bieden zou lovenswaardig zijn, maar dat trekt een te sterke wissel op de cohesie van onze maatschappij en is daarom voor onszelf te gevaarlijk.
Die uit Afrika zijn in meerderheid op zoek naar een beter en meer kansrijk bestaan. Migratie is dan ook een redelijke wens van die mensen, maar een waar we nog minder reden voor hebben om die in te willigen en toegang te verlenen.
Het is beslist een ethisch dilemma.
Persoonlijk stel ik mij voor dat de pogingen van de EU om accoorden te sluiten met landen in Noord-Afrika om migranten terug te kunnen sturen de enige werkbare manier is.
En helaas zal je dan ook de onderliggende mensenrechten wetgeving zou moeten aanpassen om illegale migranten naar Noord-Afrika terug te kunnen sturen zonder dat je juridisch sluitend kan aantonen waar ze vandaan kwamen.
Als je dat doet zal je ook de Noord-Afrikaanse landen schadeloos moeten stellen voor de last van die migranten. Op langere termijn helpt alleen het verbeteren van de samenleving in Afrika zodat het kansen kan bieden aan zijn bevolking. Maar dat is een erg taai probleem.