Soms word je wakker en weet je dat er een zware dag voor je ligt. Ik had weer eens veel te veel afspraken gemaakt en ik wist al bij voorbaat dat het anders zou lopen dan ik verwachtte. Het was te laat om de afspraken te verschuiven, het was beter om de zaak maar onder ogen te zien en er het beste van te maken.
Bas had mij zijn levensverhaal verteld en dat was zo bijzonder dat ik had besloten om er een levenslied bij te maken. Het zou een klein monumentje worden voor Bas. De muzikante die het lied had gemaakt zou speciaal komen met haar banjo.
Of dit nog niet genoeg was had ik ook nog een portretfotograaf ontboden. Hij zou een portretfoto maken van Bas. Ik had de fotograaf gevonden via de vrijwilligerscentrale en begrepen dat hij deze klus onbetaald zou doen.
Ik was wat vroeger gegaan zodat ik Bas vast kon waarschuwen. Ik klopte aan zijn deur, maar er werd niet opengedaan. Ik besloot het er niet bij te laten zitten en hem in het nabijgelegen winkelcentrum te gaan zoeken. Zijn begeleiders vertelden mij dat hij daar vaak te vinden was. Samen met de muzikante doorkruisten wij het winkelgebied, zonder resultaat.
Eenmaal terug in het wooncomplex besloten wij Karel te bezoeken. Karel is altijd thuis en kampt met een depressie. Gelukkig stelde hij mij op dat punt weer niet teleur. Verrast zwaaide hij zijn voordeur open voor het onverwachte bezoek.
Wij legden uit dat wij Bas zochten omdat wij zijn levenslied ten gehore wilde brengen. “Dat mogen jullie voor mij ook doen, hoor.” zei Karel, “Bas is een vriend van mij. Ik ken hem goed.” Het lied klonk kwetsbaar en lief in zijn kleine kamer.
Karel stak nog en sigaret op en schoof heen en weer op zijn kussen. Hij keek ons blij verrast aan. Na afloop applaudisseerde hij. Wij zaten nog bij te komen van de emoties die het had los gemaakt toen ik werd gebeld met de mededelingen dat de fotograaf voor de deur stond. Ik haalde hem op en ook hij werd ontvangen in het bescheiden appartementje van Karel.
Ondanks dat wij elkaar niet goed kenden, voelde het goed en intiem. Ik besloot het levensverhaal van Karel voor te lezen, het was muisstil. Af en toe keek ik op van mijn tekst om te peilen of Karel het allemaal wel aankon. Guitig keek hij mij aan, en genoot van de aandacht in zijn eenzaam bestaan. De fotograaf pakte zijn statief en analoge camera en ging aan de slag. Op een of andere manier klopte alles en heerste er een sfeer van openheid en vertrouwen.
Wij namen hartelijk afscheid. “Tot gauw, dan komen wij ook voor jou een lied zingen, hoor,” beloofden wij. Samen met de portretfoto is ook zijn monumentje compleet.
Nog niet eerder was een dag zo licht geweest.
Zwanine Siedenburg over haar berichten uit de parallelle wereld
Elke keer kost het weer doorzettingsvermogen om mijn eigen veilige wereld te verlaten en af te stappen op de mensen die niet om mijn hulp gevraagd hebben. Met enige schroom klop ik op deuren waarvan ik niet weet wat zich daarachter bevindt. Elke keer ontroert het mij om de blijdschap, de wijsheid en de berusting te zien bij de mensen die in kleine kamertjes wonen en afhankelijk zijn van drugs en hun begeleiders. Ik praat met ze zoals je maar zelden met mensen kan praten. Ik zweef mee op hun wanen, ik corrigeer als het mij te ver gaat en ik loop weg als ik geen contact kan maken. Maar elke keer zit ik neuriënd op mijn fiets naar huis omdat ik het zo goed met ze heb gehad.
