Hieronder delen we het schokkende verhaal van de witte Nederlandse vrouw van middelbare leeftijd die trouwde met een zwarte man uit Afrika. Uit de praktijk van Godian Ejiogu.
“Als jonge vrouw kreeg ik een relatie met een man uit Afrika. Ik wist dat het moeilijk was om dit aan mijn familie te vertellen, vooral aan mijn moeder. Ik slaagde erin mijn broers te overtuigen om mij te steunen in de relatie. Maar hoe kon ik het mijn moeder vertellen? Ik stelde me voor dat mijn vader misschien inschikkelijk zou zijn. Na drie maanden in de meest liefdevolle en zorgzame relatie van mijn leven, bedacht ik een strategie om het aan mijn ouders te vertellen. Ik moest eerst de steun van mijn vriendinnen krijgen die mijn moeder kennen. Daarna heb ik het aan mijn ouders verteld.
Mijn moeder reageerde alsof ze me wilde vermoorden. Haar teleurstelling in mij was zeer pijnlijk voor mij. Toen ik haar mening over Afrikanen hoorde, vroeg ik mij af of ze mijn moeder wel was. Ik kon mij niet voorstellen dat ik uit haar kwam. Omdat ik haar enige dochter was en mijn vader en mijn broers en vrienden mij aanvankelijk steunden, richtte haar woedde zich volledig op mijn vriend. Ze confronteerde hem met allerlei negatieve verhalen en beelden over mensen uit zowel het Midden-Oosten als Afrika. Ze zouden allemaal gewelddadig zijn, aan polygamie doen, kinderen gijzelen en vermoorden en vrouwen besnijden. Mijn vriend moest zweren dat hij niet betrokken was bij deze zaken.
Toen mijn moeder er niet in slaagde en geen steun kreeg van mijn vader, zei ze tegen hem dat ze me terug zou krijgen als mijn vriend zou sterven. Terwijl dit in de eerste twee jaar van mijn relatie aan de gang was, werd ik met opzet zwanger om de situatie te beëindigen. Pas na vier maanden vertelde ik mijn ouders over de zwangerschap. Niet eerder, omdat ik bang was gedwongen te worden het kind te laten aborteren. Ik wist bovendien dat mijn vriend abortus nooit zou tolereren omdat hij een toegewijd christen is. Hij bekleedt een ambt in de kerk. Toen mijn moeder over de zwangerschap hoorde, maakte ze duidelijk dat er geen Afrikaanse bloedlijn in haar familie wordt geaccepteerd. Mijn moeder was toen diaken in een protestantse kerk. Mijn vader was ook bekend in die kerk omdat hij in het koor zingt.
Kortom, ik kreeg zeer mooie en knappe kinderen, intelligent en zeer sterk. Toen mijn vader ziek werd, zei mijn moeder dat ik van mijn man en de kinderen af moest. Dat was na vijftien jaar huwelijk. Ze liet me weten dat er geen spoor van Afrikaans bloed in haar bloedlijn mocht zijn. Toen besefte ik hoe diep het bij haar zat. Ik had gehoopt dat het over zou gaan.
Toen mijn vader stierf, werd ik geëxcommuniceerd uit alle familieverbanden en de vriendenkring van de familie, totdat ik de banden met mijn man en kinderen had verbroken. Mijn familie beloofde mij een fortuin als ik mijn “kwade fout” zou rechtzetten. Ik voelde mij als een misdadiger.
Ik hoopte op steun voor mijn relatie met mijn Afrikaanse man vanuit mijn werk bij de lokale overheid, maar het tegendeel was waar. De blanke buren in de straat waar ik woonde steunden het niet. De schokkende ontdekking van het brede draagvlak van de haat tegen zwarte mensen maakte me geestesziek. Mijn man en kinderen werden gezien als de laagste categorie in de mensheid, ergens zwevend tussen dieren en mensen.
Ik was wanhopig. Ik dacht eraan mezelf met mijn man en kinderen te verbranden zoals de familie in Hoofddorp zo’n tien jaar geleden overkwam. Ik had de moed niet. Door de houding van de familie en het systeem dacht ik dat ik net zoals mijn moeder was en alle anderen die zwarte mensen haten. De psycholoog, de psychiater en andere professionals hebben me hierin onvoldoende gecorrigeerd. Ik sloot me aan bij de meerderheid in de cultuur tegen zwarte mensen. Ik moest emotioneel afstand nemen van mijn kinderen en ze volledig afwijzen. Ik knipte letterlijk de navelstreng door tussen mij en hen. Tegelijk werd hun vader met hulp van het systeem verhinderd om een band met hen te hebben. Hij zou hun integratie in de weg zitten.
Door de situatie zijn de mooie en knappe kinderen door de fysieke en mentale druk beschadigd. Dit betekent dat ze zich lichamelijk en geestelijk niet goed konden ontwikkelen door isolement, duurzame stress, psychologische en andere vormen van mishandeling. Ik hoopte dat ze een natuurlijke dood zouden sterven. Dit alles gebeurde onder het zicht en met de steun van overheidsinstellingen. Mijn zoon heeft meerdere malen geprobeerd zelfmoord te plegen, maar dat is niet gelukt. De kinderen ontwikkelen vreemde gezondheidsproblemen. Van mijn man ben ik inmiddels gescheiden.
De moraal die ik eerder had, die me weerhield te doen wat mijn familie wilde, is weg. Mijn hart is ongevoelig voor mijn band en gevoelens voor mijn eigen kinderen, die ik nu als ongewenste vreemdelingen zie. Ik heb geprobeerd zelfmoord te plegen om deze nachtmerrie voor mijn toenmalige man en mijn kinderen te beëindigen. Ik voel mij van alle kanten een misdadiger. Tegen mijn familie ben ik misdadiger én tegen mijn kinderen en mijn ex-man ben ik misdadiger.
Voor mij is het te laat om mijn “fout”, namelijk kinderen hebben met een Afrikaanse man, te corrigeren. Ik weet dat er andere blanke vrouwen in Nederland zijn die deze schokkende ervaring hebben en ontdekking doen. Je kind wordt gezond geboren, maar is hulpeloos gehandicapt vanwege zijn of haar Afrikaanse bloedlijn. Een handicap waar geen enkele vorm van empathie of sympathie voor is. Er wordt ook geen vorm van hulp geboden. Je komt haat en afwijzing tegen. Je ziet dat je kind geen toekomst heeft en beseft dat de rest van zijn leven lijden is.
Ik hoop dat andere jonge meisjes begrijpen dat dit een realiteit is in Nederland. Dat je als een crimineel behandeld kunt worden voor je bijdrage aan het toevoegen aan de populatie van anders gekleurde mensen in Nederland. Geen van de gezinsleden is overleden, maar de situatie wordt er niet beter op omdat racisme in Nederland groeit. Het raakt ons allemaal, maar op verschillende manieren.
Mensen gaan ten onder en soms sterven ze in stilte. Misschien wel op natuurlijke wijze, maar veroorzaakt door racisme. Racisme is ook in Nederland dodelijk. Ik wou dat ik hiervan had geweten voordat ik aan mijn relatie begon. Ik dacht dat mijn moeder een uitzondering was. Dit is de realiteit en het systeem in Nederland. Ik heb lang genoeg verstoppertje gespeeld. Ik confronteer Nederland nu met mijn erfenis.”
Bent of kent u ook een slachtoffer van racisme? Neem contact op met Stichting Migrant Moeder en Kind waaraan Godian Ejiogu en anderen zijn verbonden.
