Leven voor de flush

Samen met mijn stagiaire bezocht ik Pieter. Hij woont in een beschermde omgeving waar drugs gebruikt mogen worden. Er heerste onrust tussen de bewoners omdat de vaste dealer geen drugs kon leveren. Twee bewoners hadden zijn taak overgenomen en patrouilleerden met ernstige gezichten voor het gebouw. Toen de drugs binnen waren werd dit persoonlijk afgeleverd. De zes bolletjes werden in de trillende hand van Pieter gedrukt. Er was al vijftig euro afgerekend.

Ik negeerde de gebeurtenis en begon een gesprek met Pieter. Hij had net een nieuwe televisie gekregen. Het scherm stond opgesteld aan het voeteneinde van zijn bed. Zijn oude toestel stond op een kast. Op tafel lag een pijpje met een wasknijper eraan en een jeugdfoto. Ik merkte dat Pieter een beetje onrustig werd. Hij wiebelde heen en weer en vroeg of wij er bezwaar tegen zouden hebben als hij alvast een bolletje zou oproken. Mijn stagiaire vroeg of zij de bolletjes even mocht zien. Zijn hand gleed in de zak van zijn joggingbroek en er kwamen enkele bolletjes coke uit, dichtgedraaid in plastic. ‘Het lijken wel knalerwten.’ zei de stagiaire. Dat zijn het ook, maar dan in je hoofd vertelde Pieter. Hij zou ons laten zien hoe hij de coke rookte.

Ik mocht een stukje van een pannenspons afknippen omdat de coke daar goed op brandt. Door het aan te steken en diep te inhaleren krijg je een flush, legde Pieter uit. Zijn handen trilden. De coke moest uit het plastic worden geschud, maar het lukte nauwelijks. Het stukje pannenspons verdween in de pijp. Pieter hing scheef in zijn stoel, hij had zijn leesbril opgezet. Ondanks dat morste hij nog wat korrels coke. Zijn hand beefde toen hij de vlam van de gasaansteker bij de pijp hield. Zijn ogen deed hij dicht toen hij diep inhaleerde. Alles voor de flush. Binnen een minuut was de flush voorbij en begon de procedure opnieuw.

Wij keken elkaar aan en ik voelde een diep mededogen opkomen. Zijn hele leven stond ten dienste van zijn verslaving. Op de jeugdfoto keek een leuke frisse jongen met pretogen je aan. Die ogen had hij nog steeds maar het plezier en spannende avonturen waren nu verleden tijd. Afhankelijk van onbetrouwbare dealers slijt hij zijn dagen in zijn kamer, nog geen zestig jaar oud.

Een paar uur laten bezochten wij het Stoelenproject. Daar sprak ik twee jonge knappe kerels van nog geen dertig jaar. Een van hen had een kamer gekregen, hij kwam terug omdat hij zich zo alleen voelde. Ik zag dat de handen van de andere jongen heftig trilden. Een machteloos gevoel overviel mij.