Schoorvoetend kwam Menno naar mij toe. Met zachte stem vroeg hij of het misschien mogelijk was om mee te gaan naar Lourdes. Ik zei dat ik zijn aanmeldingsformulier al binnen had en dat mij al van verschillende kanten was verteld dat hij graag mee zou willen op pelgrimsreis. Ik vroeg hem of hij op de hoogte was van het feit dat hij de volgende dag om elf uur verwacht werd om met de bus naar Heiloo te gaan.
Met zorg hadden wij Heiloo als kennismakingsplek uitgekozen omdat daar ook een waterput is waar geneeskrachtige werking vanuit gaat. Het is geen Lourdes, maar voor dit doel waren de heiligdommen van Onze Lieve Vrouwe ter Nood in Heiloo geen gekke keuze. Menno keek mij verschrikt aan want hij zou juist die dag bezoek krijgen van Nicole. Samen met haar zou hij zijn huis gaan opruimen. Ik keek hem streng aan en zei dat hij toch echt op de kennismaking dag verwacht werd anders zou hij ook niet mee kunnen naar Lourdes. Ik zag de paniek op zijn gezicht en vroeg of hij misschien een telefoonnummer van Nicole had. Hij haalde zijn mobieltje tevoorschijn en zowaar kreeg ik het nummer. Er werd niet opgenomen, maar de volgende ochtend belde Nicole gelukkig vroeg terug.
Ik vroeg of zij het heel erg zou vinden om een andere dag naar Menno te gaan zodat hij naar de kennismakingsdag kon komen. Het was geen enkel probleem voor Nicole.
Snel belde ik Menno om hem gerust te stellen en uit te nodigen voor de intakegesprekken in Heiloo, ik legde uit waar hij verwacht werd. Hij praatte snel en opgelucht en vertelde dat hij wel wist waar hij zich moest melden.
Ik zou hem diezelfde ochtend nog zou spreken en zijn definitieve aanmelding voor Lourdes in orde maken. De bus arriveerde en stroomde vol met mensen die zich allemaal hadden aangemeld voor de Lourdesreis. De begeleiders checkten de lijst, maar lang niet iedereen verscheen, ook Menno niet. Ik belde hem op om te vragen waar hij bleef.
“Jullie verzamelen toch bij het Amstelstation”, klonk het door de telefoon. Ik zuchtte en zei dat wij op een heel andere plaats stonden, en hij een heel eind uit de buurt was. Wij konden niet langer wachten en zouden zonder hem vertrekken.
De consequentie was dat hij nu definitief niet mee naar Lourdes mocht omdat hij niet in staat is om dingen voor zichzelf te organiseren en op tijd te komen.
Met mijn collega’s besloot ik om hem nog een kans te geven. Vandaag was hij er wel, tijdens ons inloopspreekuur, keurig op tijd en op de juiste locatie. Hij mag mee!
Zwanine Siedenburg over haar berichten uit de parallelle wereld
Elke keer kost het weer doorzettingsvermogen om mijn eigen veilige wereld te verlaten en af te stappen op de mensen die niet om mijn hulp gevraagd hebben. Met enige schroom klop ik op deuren waarvan ik niet weet wat zich daarachter bevindt. Elke keer ontroert het mij om de blijdschap, de wijsheid en de berusting te zien bij de mensen die in kleine kamertjes wonen en afhankelijk zijn van drugs en hun begeleiders. Ik praat met ze zoals je maar zelden met mensen kan praten. Ik zweef mee op hun wanen, ik corrigeer als het mij te ver gaat en ik loop weg als ik geen contact kan maken. Maar elke keer zit ik neuriënd op mijn fiets naar huis omdat ik het zo goed met ze heb gehad.
