Paul (79): “Zo lang het kan wil ik mijn steentje bijdragen en mijzelf blijven prikkelen”

Mijn eerste vrouw en ik hebben elkaar ontmoet in de trein van Amsterdam naar Denemarken. Na een korte periode samen in Nederland, zijn we naar Jeruzalem vertrokken (1971) waar ik kon werken als docent Engelse letterkunde. Onze eerste zoon is daar geboren. Na vier jaar zijn we teruggegaan naar Nederland en drie jaar later is onze tweede zoon geboren. Achttien dagen later overleed mijn vrouw, ze was pas 35 jaar.

Ik was er psychisch heel slecht aan toe. Ik was amper drie jaar in Nederland, sprak de taal niet, had geen familie hier en nog geen vrienden of netwerk. Het liefst wilde ik vluchten, terug naar Jeruzalem! Maar ik had daar geen baan of huisvesting meer en ik had de verantwoordelijkheid voor een zoon van drieënhalf en een baby van achttien dagen. Ik kon het ook mijn schoonmoeder niet aandoen om haar twee kleinkinderen zo ver weg te nemen. Tegen wil en dank ben ik gebleven.

Één jaar later heb ik mijn tweede vrouw ontmoet. Achteraf gezien, was vluchten ook een dwaze keuze geweest. Ik ben gewoon doorgegaan met mijn leven hier, bleef lesgeven en probeerde een nieuw leven op te bouwen. Toch heeft het bijna twintig jaar geduurd voordat ik uit de schaduw van mijn verdriet heen kon stappen. Zo lang duurde de depressie waarin ik zat. Mijn huidige vrouw wist dit, maar wilde alsnog haar leven met mij en de kinderen delen. Na die twintig jaar ben ik mij pas echt gaan openstellen voor Nederland en nu ben ik ontzettend dankbaar dat ik hier woon en niet elders.

In 2005 ging ik met pensioen, maar ik ben nog altijd nieuwsgierig en ook erg actief. Ik geef cursussen over de Bijbel en Joodse literatuur, geef Engels les aan vluchtelingen uit Oekraïne, bezoek gedetineerden en werk ook aan een boek over de missie en dood van Jezus. Zo lang het kan wil ik mijn steentje bijdragen en mijzelf blijven prikkelen.