Victoria (73): “Alles kan, maar je moet willen en er voor gaan”

Ik heb in Roemenië dertig jaar als doktersassistente gewerkt. In 1996 kwam ik voor het eerst naar Nederland, voor een uitwisseling met het ziekenhuis in Eindhoven. Dat duurde drie maanden en ik vond Nederland een heel mooi en schoon land. Een paar jaar na terugkomst in Roemenië overleed mijn man plotseling. Hij was gevallen op het ijs en bleek een interne bloeding te hebben. Het was een verschrikkelijke periode, ook was het financieel moeilijk. Ik was enorm in de war. We waren zo verliefd en al bijna twintig jaar samen.

Toen besloot ik terug naar Nederland te gaan voor de toekomst van mijn kinderen. Ik hertrouwde met een Nederlandse man die later aan kanker is overleden. Ik kon niet als verzorgende werken omdat ik de Nederlandse taal niet goed genoeg sprak maar ik kon wel als verpleeghulp aan de slag. Dit heb ik tien jaar gedaan tot aan mijn pensionering. Ondanks dat Nederland een fijn land is om in te wonen mis ik mijn land enorm. Vooral de mensen en manier van met elkaar omgaan. Hier is iedereen afstandelijker. In Roemenië deed je alles met elkaar, met vrienden, collega’s en familie. Met mijn derde man woon ik samen in een woongroep met allerlei mensen uit verschillende landen, dat is fijn. Mijn man helpt me enorm, financieel en emotioneel. Ik organiseer wekelijks activiteiten voor de woongroep.

Ik heb een zwaar leven gehad maar ik sta elke keer weer op. Mijn twee kinderen zijn mijn drijfkracht. Ook haal ik steun uit mijn geloof, ik bid elke dag. Toch ben ik een vrolijke vrouw en hou ik van mensen. Ik doe graag mijn best voor andere mensen. Ik ben blij als zij blij zijn.