Ik ben hier, dus ik besta

Aanwezig was een whizzkid met teveel wetlookgel en M., een van de oprichters, een rustige bebrilde vent met stoppelbaardje. Met hem had ik een vermakelijk onderhoud over de landsgrensoverschrijdende populariteit van ‘zijn kindje’ (Nadorcity.com) en de daarmee verband houdende Europabreed groeiende bewustwording van de Berberidentiteit. Of het nu gaat om politiek, sport, theater, wetenschap, literatuur, media (eigen krantje Tawiza), folklore, muziekfestivals of amusement, overal waar Berbers naar toe zijn geëmigreerd is sprake van een sterke opleving van de ‘Berber-Proud’.

Steevast benadrukte M. de Berberidentiteit als oorspronkelijk en daarom een wezenlijk, niet te ontkennen element van de identiteit van niet alleen Marokko maar van de hele Maghreb zo niet van heel Afrika. Wij zijn een ‘oud wij en een nieuw wij’, zei hij op zeker moment letterlijk. Het wordt tijd, zei hij, dat jullie overheid zijn Marokkaanse onderdanen in het integratiedebat benadert als Berbers en niet als afgeleide van Aabieren. ‘En trouwens, wij heten geen Berbers, wij zijn ‘Imazighen, vrije mensen, niemand kan ons kluisteren of inperken.’, zo sloot M. zijn strijdlustig college af.

– Broeder M, zei ik, ik kan je woord voor woord volgen, je hebt mij aan je zijde, toch valt mij iets geks op.
– Wat dan?
– Dat die Imazighen alsmaar met tijd bezig zijn, altijd maar dat glorieuze verleden, dappere koningen, legendarische verzetshelden, prima hoor, begrijp me niet verkeerd, maar waar is de blik op de ruimte?
– Hoe bedoel je?
– Wel M., ik zal je vertellen, ik ben deze week een stuk of zes boekhandels binnengewandeld, maar niet één kon mij een gedetailleerde plattegrond van de Rif overleggen.
– O is dat zo?
– Ja dat is zo. De Rif op een officiële detailkaart bestaat stomweg niet.
– Ja eh… daar zou je best wel gelijk in kunnen hebben.
– Is dat niet bizar? Er bestaat dus gewoon geen kaart waarop, behalve dan de bekendere plaatsen als Midar, Driouch, Al Hoceima, Taza, Nador, Ben Taib, al die wirwar van amazigh-stammen, -dorpen, -gehuchten, -negorijen, etc. keurig gelokaliseerd staan.
– Tja, wat moet ik zeggen, het heeft denk ik geen prioriteit.
– Geen prioriteit? Elke Amazigh zegt apetrots te zijn op z’n afkomst, het druipt zo ongeveer van de gezichten af, van de websites, van de  tv-zenders, noem maar op,  maar vervolgens blijkt die hele apetrotse afkomst in geen velden of wegen topografisch vastgelegd.
– Tja, daar zeg je wat. Ik denk gewoon dat niemand zin in heeft om dat allemaal vast te leggen. Is nogal een klus hoor.
– Ja, je moet er wel even voor zitten en wat regelen.
– Maar met Google Maps kom je toch al een heel eind?
– Google Maps? Kom op M.! Je gaat toch niet Google Maps als excuus gebruiken hé? Een Amerikaans bedrijf dat satellietfoto’s maakt en een paar Berberjochies die met een vlaggeprikkertje wat dorpjes aanstippen, meestal alleen het eigen dorpje, vaak nog verkeerd ook, dat kan je niet menen hé…
– Maar wie pakt de handschoen op dan? Waar is de overheid die mij betaalt om een kaart te maken?
– Van de overheid hoef je niks te verwachten, dat zeg je zelf de hele tijd. Jij wordt betaald voor je werk voor Nadorcity.com, ik vind dit jouw plicht. Wie de mond vol heeft van trots, identiteit, bestaansrecht, oud wij, nieuw wij, bladibla, en die bezit geen fatsoenlijke plattegrond, die kan beter de tent sluiten.
– Nou overdrijf je een beetje vriend.
– Helemaal niet. Ik ben hier, dus ik besta, als ik zo vrij mag zijn Descartes te parafraseren.
– Nou niet meteen intellectueel gaan doen hé.
– Soms is dat nodig. Nog eentje, Einstein, niet de geringste, nietwaar. Die bewees dat de kosmos en dus het bestaan op aarde onmogelijk gevat kunnen worden zonder de twee parameters tijd en ruimte. Zonder tijd geen ruimte en zonder ruimte geen tijd.
– M. lachte besmuikt. Goed, goed, ik kan niks beloven maar ik zal het eens in de groep gooien.
– Volgend jaar weet ik je te vinden M., desnoods zonder kaart in de hand!

Na een ferme omhelzing liep ik het vervloekte trapje weer omhoog naar buiten.