Vaak wordt me gevraagd hoe ik denk dat Nederland erbij ligt over tien jaar. Een vraag die me van alle kanten steekt. Überhaupt de vraag hoe je iets ziet binnen zoveel jaar irriteert me mateloos. We kunnen nooit weten hoe het eruit gaat zien. En als je de toekomst op een bepaalde manier idealiseert, dan kom je vaak bedrogen uit. Want uiteindelijk geloof ik dat het lot bepaalt hoe onze toekomst eruit zal zien.

Als iemand me in 2000 had gevraagd hoe ik Nederland zou omschrijven in 2010, dan was er nooit in me opgekomen dat mijn geloofsgenoten en ik zo in een kwaad daglicht zouden staan. Dat mijn geloof ooit punt van discussie zou worden en ik er ongevraagd middenin zou staan. Of dat er geloofsgenoten in mijn naam aanslagen zouden plegen. Of dat het tolerante Nederland op het spel zou staan.

Uiteindelijk relativeer ik vaak en relativeren kan ik eindeloos, maar soms vraag ik het me toch ten zeerste af: “Has the world gone mad or am I loosing it?” Hoe kon het wereldbeeld de laatste tien jaar ineens zo dreigend worden en waarom worden er steeds pogingen gedaan om onze privacy (met succes) te schenden?

Misschien ben ik maar een paranoïde iemand die de Koude Oorlog nipt heeft mee mogen maken, maar zich er niet van bewust was. En dat ik daardoor het idee krijg dat de wereld steeds gekker wordt, terwijl het al eeuwenlang een toneel is van strijd tussen ideologieën en religies.

Maar ergens past dit ook weer in het plaatje van het lot. Dingen komen en dingen gaan. Sommige dingen hebben we nu eenmaal niet in de hand. Het staat zo geschreven en wij kunnen er weinig aan veranderen. Het slechts beleven en er het beste uit halen. Dingen zijn nu eenmaal zoals ze zijn… Of toch niet? Hebben we ergens toch de kans om het lot te beïnvloeden? De toekomst zal het leren.

Suzan Yücel

Profiel-pagina
Nog geen reactie — begin het gesprek.