Hopen durf je als iemand anders je iets belooft of als een gebeurtenis voor jou een belofte inhoudt. Iemand gelooft in jouw mogelijkheden. Of hij, zij belooft hulp. Of een migrant wordt burgemeester en je begint te hopen dat dit ook in jouw omgeving kan gebeuren.
Tegenover de grauwe werkelijkheid staat de weerloze belofte van een andere, betere wereld. Die belofte komt van het getuigenis van mensen die authentiek overkomen. Zij spreken bijvoorbeeld over een God die van mensen houdt en hun toekomst belooft. En zij zetten zich in voor datgene waarvan ze getuigenis afleggen.
Geen hoop zonder belofte. De toekomst is een oceaan van onzekerheid. Hoe ga je die bevaren? Een belofte is een eilandje, een kleine ankerplaats in die oceaan. Ankerplaatsen maken het mogelijk die oceaan van onzekerheid te bevaren. Zij geven je de durf om te hopen dat je leven zin, richting en toekomst heeft. Hopen voorkomt niet dat het behoorlijk stormen kan op die oceaan van onzekerheid. Je scheepje kan zelfs tot wrakhout worden gereduceerd. Maar ook op wrakhout kun je drijvende blijven en bij een volgende ankerplaats is het misschien mogelijk om een nieuw schip te bouwen.
Heeft het zin om te hopen? Of is de hoop een plaaggeest die je keer op keer bedriegt en teleurstelt? Als hopen alleen maar een gevoel is, en je in een hoekje gaat zitten afwachten, dan is er eerder sprake van wanhoop dan van hoop. Hoop doet je opstaan, in beweging komen en initiatieven nemen. Hopen stimuleert en kleurt je leven. Alles wat je doet, de eenvoudigste en de meest moeilijke dingen, de onbelangrijke en de zeer belangrijke dingen, krijgen een bepaalde glans. Zelfs activiteiten die elke dag terugkomen, vervelen niet, want ze hebben de glans van de hoop. Zij brengen je verder dan je op het eerste gezicht zou zeggen. Ze blijven verbonden met de belofte dat er een andere wereld mogelijk is die vervuld is van gerechtigheid. Ze beloven dat je toekomst hebt en dat je in vrede kunt zijn met je leven.
Kan hoop mensen bij elkaar brengen? Niet als de hoop alleen maar een houding is. Zonder woorden en activiteiten is de hoop een lege huls, een spiegelbeeld in de woestijn en een fata morgana. Zonder hoop zijn de dingen die je doet dof, kleurloos en doelloos. Als mensen de belofte krijgen dat het anders kan en de hoop zich uit in concrete activiteiten, dan is de hoop een stimulans om samen te werken. Dan verschijnen de wetmatigheden van ons leven als grijs en grauw, als minder waard, als zaken die te overwinnen zijn.
Ik leef liever in een wereld gekleurd door de hoop dan in een wereld waarin alles grijs is. In een grijze wereld zie je geen nuances. In een wereld, gekleurd door de hoop, breekt er licht door, word je gestimuleerd en zie je mogelijkheden die anders verborgen blijven. Je kunt beter maar hopen, ook in situaties die er weinig hoopvol uitzien.
