Afgelopen weekend was ik bij de opening van de nieuwe moskee van de Mevlana-gemeenschap in Zevenaar. De gemeenschap – die met trots de naam draagt van de bij ons als Rumi bekend staande grootheid – had een grote groep mensen van allerlei denominaties uitgenodigd. De gedeelde kern van de speeches was een oproep aan alle aanwezigen om persoonlijk positief bij te dragen en te werken aan een vreedzame co-existentie in Zevenaar en ver daarbuiten. Ik moest toen aan mijn vader denken. Mijn vader was een blijmoedig, ruimhartig mens. Een banketbakker die lange dagen maakte. Die oprecht geïnteresseerd was in zijn medemens. Toen hij bijna tien jaar geleden stierf, hebben mijn broers en ik samen met onze moeder zijn levensverhaal doorgenomen. Eén verhaal sprong er voor mij en de anderen uit.
Begin jaren 70 van de vorige eeuw kwam er een Turks gezin in ons dorp wonen: Hasan met vrouw en vier kinderen. De jongste was nog een baby. Op de hoek van onze straat stond een witte bank, die in de volksmond bekend stond als de ‘Leugenbank’. Wanneer de weersomstandigheden het toelieten, kwamen onze vaders daar samen na het avondeten. Onder het genot van een sigaar of sigaret hadden ze hun mannenmoment. Ook Hasan voegde zich bij de groep mannen. Hij werd getolereerd, het communiceren ging moeizaam. Van officieel inburgeren was toen nog geen sprake. Na verloop van tijd werd Hasan een vast element in dit mannenritueel. Verder was er geen contact met hem en zijn familie.
Totdat mijn vader zich zomaar liet ontvallen tijdens de warme maaltijd dat hij besloten had Hasan te helpen. In de zomer trok het Turks gezin voor een week of vier naar Turkije op familiebezoek. Het jongste kindje was nog te kwetsbaar om zo’n zware reis te maken en mijn vader had aangeboden zolang voor de baby te zorgen. Hij kwam regelmatig bij het Turkse gezin over de vloer bleek. Het heeft wel wat praten met mijn moeder gekost, maar het kindje kwam bij ons in huis en iedereen hielp met de verzorging. Vier weken later: geen Hasan. Mobieltjes waren er niet, Skypen bestond nog niet en de familie van Hasan woonde ergens in een geïsoleerde bergstreek. Na vijf weken werden mijn ouders ongerust en na zes weken gingen ze plannen maken om het kind dan maar te adopteren mocht het Turkse gezin niet terugkeren. Uiteraard zou dat niet zomaar gaan, maar de bereidheid van mijn beide ouders om het kind op te nemen in ons gezin staat me bij als heel ruimhartig.
En dat is meen ik wat nodig is om van een afstandelijke houding van tolerantie over te stappen naar een daadwerkelijk accepteren en goed omgaan met elkaar. Blij-moedig, ruim-hartig zijn betekent andere mensen op een open, oprecht belangstellende manier tegemoet treden en in staat zijn diezelfde mensen in de ont-moeting te ontdoen van alle labels die in de interactie niet wezenlijk zijn. Begrippen definiëren is theorie, het daadwerkelijk stappen ondernemen om een verandering te latten plaatsvinden is een tweede, voor velen net iets te grote stap.
Toen mijn vader stierf, was Hasan ook bij de kerkelijke uitvaart. De islamitische man zat tussen al die katholieken te bidden en te huilen. Na afloop omhelsde hij me. Terwijl de tranen over zijn wangen liepen, fluisterde hij: “Bakker was een goed mens”. Ik sluit me van harte aan bij de oproep van de Mevlana-gemeente uit Zevenaar. Ieder mens is in staat een ander met open armen tegemoet te treden. Al vergt het misschien wat oefening, diezelfde oefening zou ook zomaar kunst kunnen baren.
Mooi Marianne.
Als ik om me heen kijk en dan m.n. gebruikmakend via de media, zie ik erg veel intolerantie. Kijk ik echter rechtstreeks de mensen in de ogen met wie ik omgang heb of die ik ontmoet, dan zie ik veel tolerantie. Zou de media tóch het hulpmiddel/wegwijzer zijn om de weg naar tolerantie te ontdekken?
heel mooi artikel. bijzondere ouders. ik ben voor de zoveelste keer geconfronteerd met de onbeschofte cultuur van inwoners uit oostblok landen die zich hier nergens wat van aantreffen. natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar een groot percentage van mijn tolerantie tegenover de medemens is echt weg.
Beste Marianne,
een mooi verhaal, je mag trots zijn op je ouders! Wat een vertrouwen van Hasan in je vader en wat een geweldig gebaar van je vader en moeder! De verschillen in cultuur zijn op zo’n moment niet belangrijk, maar het wederzijdse vertrouwen in elkaar des te meer.
Wat ook de essentie in jouw verhaal weergeeft: namelijk dat we moeten kijken naar overeenkomsten en gezamenlijke doelen i.p.v. te kijken hoe wij van elkaar verschillen.
Jacques, de media is een kanaal om te communiceren. Om ook goede boodschappen te brengen. Het zijn de mensen die goed of minder goed met middelen omgaan.
Ren, jammer dat ook je tolerantie is afgenomen door nare ervaringen. Ik hoop van harte dat je door mooie gebeurtenissen weer wat vertrouwen terugkrijgt.
Izzet, dank voor je mooie woorden. Hasan en vooral mijn vader hebben elkaar destijds echt ontmoet en omhelsd.
Een goed verhaal, Marianne. We leven allemaal onder die ene zon en zijn allen op zoek naar het geluk van de eeuwigheid.
Ik hoop dat de wereldwijde bekendheid van de Nederlandse tolerantie weer terugkeert in ons mooie land.
Ga dooor met dit soort nieuws te verspreiden.
Rumi is mij bekend door zijn gedachten, die ik wel gebruik bij de inleidingen op de zen meditatie.
Verrassend!!!!!!!!!!!!