Door: Maria Deurvorst
Allemaal individuen, allemaal verschillend. Niet alleen van huidskleur, maar ook van overtuigingen en visies op het leven. Wij, het meervoud van ik, de vermenigvuldiging van al die individuen achter wiens brein een hele wereld verborgen ligt aan opgeslagen ideeën en programmaties, opgedaan in al die jaren dat we al op deze aardbodem meedraaien.
En dan denk ik vaak: al deze mensen zijn als computers en iedereen die met deze fantastische uitvinding werkt, weet ook, dat er veel mis kan gaan. Snoertjes, radertjes, virussen, of andere grote en kleinere ongemakken kunnen het hele mechanisme van die tekstverwerkers verstoren, met als resultaat: chaos, verwarring, gevloek en getier en bovenal onmachtsgevoelens omdat we maar al te zeer beseffen dat we de boel niet in de hand hebben en dat we zaken niet kunnen sturen zoals wij dat willen. Vooral wij ouderen, die minder van de achterliggende techniek op de hoogte zijn, worden dan bang en raken gauw in paniek.
Maar angst is geen goede raadgever zoals wij allen weten en we voelen ons daar bovendien erg ongemakkelijk bij. Is het dan zo vreemd – denk ik – dan dat er zoveel mis gaat op deze wereld, dat mensen elkaar niet kunnen bereiken of verstaan, dat er zoveel onvrede en onmacht is die vragen om een uitlaatklep en zo vaak uitmonden in geweld, terreur, en bovenal woede om dit niet verstaan van wat ik in het klein of wij als collectief willen zeggen en wat we soms uit willen gillen om vooral maar gehoord te worden.
Is het niet veel verwonderlijker dat er nog zoveel plekken zijn waar harmonie, liefde en vrede heersen? Plaatsen waar het goed toeven is, waar iets van een sfeer terug te vinden is die doet denken aan de voorstelling die wij als kind hadden van het paradijs waar alles nog goed en overzichtelijk was, waar mens en dier in harmonie en zonder angst met elkaar konden samen leven?
Deze plekken herinneren ons eraan dat het mogelijk moet zijn, met elkaar samen te leven op deze aarde, waar we blij kunnen zijn met het anders zijn van die ander omdat het iets toevoegt aan onze eigen kijk op de wereld en juist dat anders zijn ons zo enorm verrijkt.
Het woord individu roept sowieso spanningen op want het staat zo op zichzelf. Er is nog geen samengaan te bespeuren en daardoor klinkt het woord op zich zo akelig kil en leeg. Pas als de begrenzing van het individu wordt verbroken en als er zicht komt op een ‘wij’, dan pas komt er ruimte voor iets dat ons individueel zijn overstijgt, komen er andere grondtonen aan het woord voor de muziek van het wáre leven, het leven in verbondenheid met elkaar, waar ieder individu, blank, zwart, of kleurling een eigen toontje meespeelt. Dan pas kan er een ‘symfonie paradiso’ klinken met toonzetting in majeur waarin de klank van ieder instrument kan en mag gehoord worden. Wie zou er niet graag een toegangskaartje voor dit concert willen hebben?
Maria Deurvorst schrijft columns voor Nieuwwij.nl
Mooie tekst, vooral het gedeelte over de kwetsbaarheid van mensen al waren zij computers. Ik vind dit beeld mooi als het gaat om het dankbaar zijn voor het feit dat er relatief weinig fout gaat in Nederland. Gisteren fietste ik naar mijn huis terug en ik besefte ineens hoe mooi het is dat we met elkaar de afspraak hebben gemaakt om netjes over de weg te rijden en niet ernaast of als een gek zigzaggend. Klinkt misschien raar, maar vind het elke keer weer fascinerend hoe goed de mens soms functioneert.
Wat heb je dat mooi verwoord! Zo denk ik ook vaak in die richting en realiseer me dan o.a de warmte die verzorgende mensen kunnen uitstralen als ze met geduld en alle respect met de zieke mens bezig zijn, zonder eigenbelang.
Dat zijn ook de goede plekken voor verrijking.
Helaas vind ik deze maatschappij erg individualistisch, maar hoop, dat zij ook ooit tot dit inzicht komen en naar een kaartje voor dit concert verlangen.
De ongekende potentie en de toch zo wezenlijke kwetsbaarheid van een mens …
Dat wat jouw bezig houd wordt aangereikt en jij pakt het en aan en zet jouw ‘enken’ om in het ‘doen’!
Prachtig gedaan, zo uit het hart geschreven, zonder na te denken, zonder overwegingen.
Je weet, je hebt mij door deze prachtige woorden over het individu, over het wij en het ik gevoel geraakt en ik ben onzettend trots op je :).
Liefs Murielle
p.s. ik lig weer eens met de griep op bed ;( maar wil je ontzettend bedanken voor je prachtige bos bloemen, oranje en geel mijn levens kleuren :). Dank je wel.