Leven als een nomade

Het woord ‘thuis voelen’ heeft bij mij altijd negatieve gevoelens opgeroepen. Ik heb me namelijk nooit ergens echt thuis gevoeld. Ik probeer het gevoel wel te vangen, waar dan ook. Het gevoel dat je erbij hoort en vrij bent. Het is eigenlijk – om het zo maar even te noemen – een haat-liefdeverhouding die ik heb met ‘thuis voelen’.

Zeg nou even eerlijk, in deze wereld, waar de globalisering voortwoekert, zijn bijna alle plekken op de wereld toch hetzelfde? Of je nu in Berlijn, Amsterdam of Londen zit, meneer McDonalds kom je o-ver-al tegen! En datzelfde geldt voor de H&M, Zara, Burger King enzovoorts. Voor velen is dat een vorm van herkenning en veiligheid. “Hé, dat hebben wij ook!”, hoor je uit de ene mond. Maar anderen kreunen: “Nee, niet nog meer van hetzelfde.”

Persoonlijk behoor ik tot de laatste groep en zie andere West-Europese landen niet eens meer als buitenland. Ze lijken verdomd veel op elkaar met hier en daar wat accentverschillen, voornamelijk veroorzaakt door taal. Om even terug te komen op het onderwerp: dat zou kunnen betekenen dat ik me dus nergens in West-Europa thuis zou kunnen voelen. Alles lijkt immers op elkaar.

Maar ik denk dat ik na een verblijf van een halfjaar in het land aan de andere kant van de Noordzee stiekem een plekje gevonden, waar ik me wel thuis voel. Waar ik in mijn waarde word gelaten, er niet op me wordt gelet, waar ik geen verantwoording hoef af te leggen. De enorme stad die mijn hart heeft veroverd is Londen, met haar heerlijke straatartiesten en vrije omgang.

Zelden was ik op een plek waar alle verschillende culturen, stromingen en mensen zo goed met elkaar mengen en kunnen samenleven. En zo’n plek is denk ik de enige waar ik me helemaal thuis zou kunnen voelen. Een thuishaven voor mensen van iedere soort, achtergrond en geloof. Niet homogeen maar heterogeen. En anders blijf ik liever leven als een nomade.