De Relibazaar bood een grote keus aan workshops op allerlei verschillende terreinen: godszoekers, wereldvrede, diaconie, nieuwe geloofsuitingen, secularisering en kerk/kloostergangers. Een kleine impressie:
Prof. dr. Manuela Kalsky liet ons nadenken over de centrale waarden van het christendom en hoe we die in praktijk kunnen brengen. Deze workshop was echt interactief. Ze koppelde denkers en doeners aan elkaar en liet hen samen nadenken. De uitkomsten waren heel concreet: kijk elkaar aan; geef aandacht aan elkaar, leef vanuit de verwondering.
“Maar waar is God dan gebleven?”, vroeg iemand in de zaal. “Hebben we God wel nodig voor dit verhaal?”
Tja, waar is God gebleven? Daar wordt ook op deze Relibazaar verschillend op geantwoord. Pastor en catecheet Huub Schumacher hield een vlammende voordracht waarin hij betoogt dat God wel een persoonlijke God moet zijn, maar dat Hij in niets te vergelijken is met de Man met de witte baard die op een grote wolk hoog in de hemel troont. De God van Schumacher is een persoonlijke God waartoe je je kunt wenden en die ons doet beseffen dat we het leven hebben gekregen; dat we onvoorwaardelijk door Hem geliefd zijn en door Hem gedragen worden.
Sommigen ervaren dit beeld van Schumacher als een bevrijding. Anderen zijn sceptischer: “Kunnen we God dan niet voorstellen als een kracht, als liefde?” Schumacher roept stellig: “Nee. Voor een kracht kan ik niet knielen. Tot een kracht kan ik niet spreken.”
Predikant Carel ter Linden denkt er anders over. In zijn workshop legt hij uit dat God voor hem een krachtenveld is geworden; dat God liefde is. Ook hier reageren een aantal sceptisch, maar een ander deel omarmt dit beeld van harte. Een van de deelnemers trekt het nog wat verder door: “Als God liefde is, kunnen we dan de tekst ‘In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest’ die we uitspreken bij het maken van een kruisteken, niet vervangen door ‘In de naam van de Liefde’?” Maar dat gaat Carel ter Linden te ver.
Waar is God gebleven? Ook aartsbisschop van de Oud-Katholieken, Joris Vercammen, werpt deze vraag op, maar dan binnen de context van de crisis van de kerken. De kerken worstelen met hun identiteit, worstelen met het hoofd boven water houden. Maar willen we deze crisis bezweren, dan moeten we ook de vraag naar God beantwoorden. Want waar draait het om in de kerk? Toch niet om de regeltjes, de bezoekersaantallen, het geld, maar om God?
Die godsvraag beantwoorden blijkt een lastige klus. Dat beek duidelijk toen de deelnemers aan deze workshop volop inhaakten op het functionalisme binnen de kerk, maar de godsvraag volkomen links lieten liggen.
Gloort er licht aan de gelovige horizon? Het blijft donker als de godsvraag onbelicht blijft. Het blijft donker als mensen blijven focussen op aantallen, verschillen en regeltjes. Het blijft donker als mensen niet de transitie durven door te maken van oude, afgedane godsbeelden naar andere vormen van geloven en zich blijven verzetten tegen oude zaken.
Maar toch zie ik op veel plekken in Nederland wel wat licht verschijnen. Zoals daar waar de biechtstoel van Rikko Voorberg verschijnt…
