Veel dorpen waar we doorheen reden waren rijk aan bomen en water, daarom was de klap alleen maar groter om te zien dat ‘ons’ dorp er zo afgelegen en onverzorgd bij lag.
Al was het een paar jaar later, de tocht was hetzelfde. Samen met mijn nicht, vader en opa zat ik in onze huurauto. Het dorp is letterlijk in the middle of nowhere, aangezien sommige wegen waar we doorheen reden niet eens wegen zijn. Hoe verder je gaat, hoe meer je het idee krijgt los te raken van de bewoonde wereld.
Eenmaal in de auto begon ik het best gezellig te vinden en het voelde plotseling als een avontuur om weer terug te gaan. Familieleden wonen er niet meer. Die zijn allemaal weggetrokken. Gewoon het idee dat een groot deel van mijn familie daar heeft geleefd, gaf me het gevoel dat ik in een tijdmachine was beland.
En toen vroeg ik het opa gewoon: “Opa, wie was er nou zo gek geweest om daarheen te verhuizen? Ik bedoel, daar kun je toch bijna niet wonen?” Mijn opa knikte instemmend en begreep precies wat ik bedoelde.
“Driehonderd jaar geleden zijn twee broers gevlucht uit een rijk dorp in een naastgelegen provincie. Zij wilden niet in dienstplicht tijdens het Ottomaanse rijk, omdat je naar verre plekken werd gestuurd en de meesten niet meer terugkwamen. Om dat te mijden probeerden ze een plek te vinden waar ze onvindbaar zouden zijn voor de gendarme. Na lang zoeken kwamen ze uiteindelijk aan bij een afgelegen berg. Daar hebben ze ons dorp gebouwd. En als er iemand kwam om te controleren of ze geschikt waren voor het leger, vluchtten de mannen de bergen in.”
En toen vielen de puzzelstukjes bij elkaar. ‘Wauw!’, dacht ik. Hier zit gewoon een heel verhaal achter. Plotseling was ik een stuk familiegeschiedenis rijker. Maar toen viel ook een ander kwartje. De heren die vluchtten, mijn voorouders, hadden geen zin zichzelf op te offeren en gingen hun eigen weg. Opa had geen zin meer in het dorp en ging naar verloop van tijd zijn eigen weg. Eerst door te verhuizen naar een plattelandsstad en later door de kans te grijpen om naar Nederland. “Dat was voor mij de enige manier om meer van de wereld te zien”, zegt opa met een doordachte glimlach.
En die drang om weg te gaan en een nieuwe omgeving te zoeken voor mezelf heb ik ook. We hebben het over generaties en de verschillen, maar uiteindelijk zitten bepaalde eigenschappen gewoon in het bloed. Alleen de omgeving en de situatie is anders.
Nog nooit heb ik me zo verbonden gevoeld met Turkije en het dorp. En nog nooit had ik zoveel afgezien voor mijn opa. Wat een helden. Mijn helden.
Bepaalde eigenschappen zitten in het bloed inderdaad. Wees blij dat je hier woont en niet in Turkije.
Jouw voorouders zijn landverraders, ze zijn niet waard in Turkije te wonen.
Yedi Dagin Efesi: wat zijn dat lieve woorden zeg. Schaam je!
Een late reactie, maar toch…
Yedi Dagin Efesi, waar heb je het in hemelsnaam over :P? In welke wereld leef jij en wat voor een ‘verrader’ ben jij wel niet als je niet eens het verschil tussen het vroegere Ottomaans rijk en het huidige Turkije kan begrijpen.
Dat haar voorouders niet wilden vechten voor een totalitair regime vind ik juist zeer verstandig (vooral in die tijd) en een zeer goede reden om in het seculiere Turkije te wonen.