“Nashville-verklaring raakt met haar statements aan het diepere bestaansniveau van lhbt’s”

Ik ben nooit onderdeel geweest van de reformatorische gezindte, ik ben opgegroeid als Jehova’s Getuige. Deze verklaring roept veel herinneringen op aan de tijd dat ik heb geworsteld met mijn homoseksuele geaardheid en mijn geloof. Jehova’s Getuigen wijken in hun opvattingen over seksualiteit niet af van de reformatorische gezindte. Hier zijn veel voorbeelden van te vinden. Zo zorgde een cartoon voor kinderen over het homohuwelijk in 2016 voor veel ophef.

Het aangaan van een relatie met een man heeft in 2007 geleid tot mijn excommunicatie. Hierbij verloor ik in één keer mijn sociale netwerk. In een schriftelijke bevestiging is mij medegedeeld dat de reden van mijn uitsluiting ‘grove onreinheid’ was. Vandaar dat de term ‘homoseksuele onreinheid’ in de Nashville-verklaring door mij als grievend wordt ervaren. Het voelt als zout die gestrooid wordt in een oude wond.

Mijn persoonlijke ervaringen met afwijzing en uitsluiting zijn de aanleiding om met een reactie te komen. In een reactie op Facebook opperde iemand het idee een eigen verklaring op te stellen als reactie op de Nashville-verklaring. Vanuit een spontane reactie ben ik gestart met de Facebookgroep De Lage Landen Verklaring. Op dat moment was het niet duidelijk wat ik precies voor ogen had. Wel was het voor mij duidelijk ik geen reactie uit boosheid zou willen geven. Ik wil graag voorkomen dat tegenstellingen uitvergroot worden, dat statements tegenover statements geplaatst worden, en wij – die geraakt zijn – tegenover zij – die de Nashville-verklaring omarmd hebben.

Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik van mening ben dat een document met een Verklaring misschien niet de beste wijze van reageren is. Een papieren document doet geen recht aan alle stemmen van personen die geraakt zijn, maar ook geen recht aan de zorgen die de initiatiefnemers en ondertekenaars van de Nashville-verklaring hebben. Hoe bereik je een groep die zich heeft ingegraven in de allesomvattende waarheid en die in de verklaring aangeeft dat je er niet anders over mag denken? Dialoog is alleen mogelijk als alle betrokkenen daartoe bereid zijn.

Ik kom er steeds meer achter dat het onmogelijk lijkt wat ik wil te bereiken: Ik ervaar de Nashville-verklaring als een provocerend en polariserend initiatief, waarin geen enkele uitnodiging tot gesprek zit. Het lijkt onmogelijk om erop te reageren zonder aan te geven hoe je zelf tegenover seksualiteit en gender aankijkt. Kleur bekennen betekent dat je in het kamp van de tegenpartij ingedeeld zult worden. Het kampt waartegen men zich lijkt uit te spreken. Het vormt ook een soort bevestiging van het eigen gelijk omdat de Nashville-verklaring zich uitspreekt tegen het bevragen van de vastomlijnde vermeende Bijbelse positie. Korte verklaringen afleggen of petities omarmen die iets zeggen over liefde zijn sympathieke acties, maar missen in mijn optiek ook iets van de zaken die ik zou willen meenemen.

De Nashville-verklaring raakt met haar statements aan het diepere bestaansniveau van lhbt’s. Het roept fundamentele levensvragen op over identiteit en seksualiteit: Wie ben ik? Mag ik er zijn? Voel ik mij veilig om mijzelf te mogen zijn? Vragen waarbij we op ons kwetsbaarst zijn. Dit diepere bestaansniveau waarbij ons bestaan en ons zelfverstaan bevraagd worden, de vertwijfeling, de aarzeling en onze persoonlijke worstelingen worden gemist in tegenverklaringen of het omarmen van petities. Waarschijnlijk werkt een ontmoeting op het diepe fundamentele niveau beter en laten ze meer indruk achter.

De Lage Landen Verklaring zal geen vastomlijnde verklaring worden met vastomlijnde standpunten, maar een uitnodiging om je eigen persoonlijke verhaal te delen in gesprekken, blogs of filmpjes die via social media gedeeld kunnen worden onder #lagelandenverklaring. Al deze Lage Landen verklaringen doen meer recht aan de veelkleurigheid die onder mensen bestaan dan vaste statements die men kan onderschrijven of afwijzen.