Nest en Armageddon

Ik herinner me nog de meidagen dat het in aanbouw was. Het was warm en ik keek vanaf m’n balkon toe hoe mama en papa ekster de godganse dag heen en weer vlogen, onvermoeibaar met takjes en bladeren in de bek. Geleidelijk ontstond onder mijn ogen een grote bruine gevlochten takjesbal met een gat erin. Een boomhutje dat sterker bleek dan de bruutste windhoos. Een staaltje bouwkunst waar TU Delft nog veel van kan leren. Toch worden eksters verfoeid. Omdat ze vogeleieren roven en kleine vogeltjes opeten, omdat ze sleutels en trouwringen jatten…

Elk dier heeft zo zijn streken. Maar sommige dierenstreken verdienen gratie, die van vogels voorop. Vogels zijn met stip de wonderbaarlijkste dieren, daarvoor hoef je geen ornitholoog te zijn. Zeker, een cheetah snelt met twee vingers in de neus Usain Bolt voorbij, en een Grizzlybeer maakt van de sterkste viking ter wereld een pannenkoek, maar een vogel… een vogel tart iedere voorstellingsvermogen. Om te beginnen dolt een vogel met de meest raadselachtige natuurkracht op aarde: de zwaartekracht. De gierzwaluw zweeft zijn leven lang in de lucht, de reusachtige condor zoeft met zijn bontkraag op 5 kilometer hoogte kalmpjes door de wolken, de slechtvalk klopt in zijn duikvlucht de modernste Talys. En dan zwijg ik nog over de artistieke inslag van de prieelvogel, het acteertalent van de liervogel, de dansgaven van de Japanse kraanvogel, de zangkunst van de nachtegaal, de profetische gaven van de raaf… vogels zijn geheimzinnige schepsels, bezongen in mythologieën, geëerd door heiligen, bejubeld door dichters.

En dan…. dan pletten uitgerekend deze wonderschepsels op een dag ineens bij duizenden tegelijk dood neer. Eerst hier, dan daar, achter elkaar, onaangekondigd, volkomen redeloos. Geen virus of hagelbui, geen bliksem of vuurwerk, geen cycloon of tornado – arts noch laboratorium kan het mysterie verklaren. Het gebeurde zomaar, zoefff naar beneden! …morsdood. Sommige biologen mompelen nog wat over stress en klimaat, maar eenmaal alleen in hun kamertje grijpen de handen in het haar.

Ik heb alle plaatjes nauwkeurig bekeken. Zoals ze daar lagen, bij bosjes, bezaaid over de vlakten, tussen de richels en de rotsen, met de snaveltjes gevleid tegen de borstjes, net muisjes. Er gaat wel vaker een vogel dood, maar als je op de eerste dag van het nieuwe jaar een kolonie dode vogels ziet, vraag je je toch even af of dat wellicht iets te betekenen heeft.

Mensen werden onrustig. En toen ook nog eens miljoenen baarsachtige vissen voor de oostkust van Noord- en Latijns-Amerika dood aanspoelden, werd er al gerept over de eerste tekenen van een glorend Armageddon. De eindtijd staat nu echt voor de deur, krijgen die Maya’s met hun 21e december 2012 toch nog gelijk – adieu mens!

Dus ik zou zeggen, lieve mensen, peuzel die opgestapelde blikjes bonen in tomatensaus maar lekker op en doe nog even gauw die wereldreis met roomservice en coke. En als ik terugkeer als ekster, condor of slechtvalk, kan ik niet wachten. Ik wens u een gelukkig 2011, en alvast ook een opwindend 2012 en, wie weet, een fris en luchtig 2013. See you in heaven!