Schiphol

Vlak voor de voyeuristische bodyscanner van de aftandse H-pier (Easyjet dus) is er een boekenwinkeltje. Ik weet niet of ik nog wel tijd heb om een blaadje te scoren. Overdonderd word ik door het drukkende vacuüm van de winkel zelf, de kleine, steriele ruimte als een fractal van de grote stervormige hallen. Overweldigend is de keuze aan dag-, week- en maandbladen. De ene glossy na de andere glossy schreeuwt mij gebiedend toe. “Wees slank!” “Wees mooi!” “Wees sexy!” “Wees succesvol!” Maar ik negeer ze. Mijn oog valt op een exemplaar van Vrij Nederland met een grauwe, witte omslag. Er staat iets op over de leegte van dertigers: “Wie ben ik? Waarom dertigers het spoor bijster zijn”.

Ik voel mij aangesproken maar eigenlijk ook niet. Ja, ik ben een dertiger. Gehaast leg ik een briefje van vijf neer en ren naar de bodyscanner waar ik digitaal uitgekleed en van binnen bekeken zal worden. Over leegte gesproken. In het vliegtuig vouw ik de Vrij Nederland open, als een dierbaar kleinood. Het artikel verhaalt over depri-dertigers in de dip. Rijk. Succesvol. Aan de partner. Vrienden en feestjes bij de vleet. En toch die holte in hun hoofd. Ze rennen van hot naar her, van de baas naar de opvang naar de Albert Heijn To Go. Zitten in een kinder-carrière-combi spagaat. En allemaal weten ze het niet meer.

Ik veeg wat haar uit mijn gezicht en denk na. Ik heb nog geen kinderen maar hopelijk toch ooit een keertje. Zal ik mij ook zo leeg voelen? Leeggezogen als een hol pakje appelsap in kleuter knuistjes? En die carrière, zal ik mij geleefd voelen? Uitgehold als een kille, donkere grot? Ik hoop maar verwacht ook van niet. Want ondanks de stress van een vijfjarige seminariestudie, het doffe gemis van mijn liefste in mijn lege, Londense studentenwoning en drukkende vliegvelden voel ik mij niet hol maar vol.

Vol van dromen en zingeving. Vol van ideeën en richting. Gemakkelijk is het niet maar ik heb mijn passie gevonden en ik krijg God zij dank (en met dank aan manlief) de kans om hem te volgen. Ik volg die schrille, doordringende stem in de woestijn. Nee, leeg ben ik niet maar vervuld met dankbaarheid. Ik ben een bevoorrecht mens, zittend in mijn te krappe Easyjet-stoel. Ik kijk naar de wolken en ik weet het. Zoek naar wat je echt raakt, tegen de conventie in en volg het. De holle kamers van je hart zullen volstromen. Geloof mij.