Soms wil ik er een einde aan maken

En dan gewoon, terug naar de ‘vintage’ of ‘retro’-ervaring. Elkaar een prentkaart sturen, even langsgaan, afspreken in een cafeetje. Een vriendenavondje thuis met ‘Kolonisten van Katan’. Een etentje met kaarslicht met je lief. Een vriendelijk woord uitwisselen met je medepassagiers, zelfs als de trein weer eens vertraagd is. Ja, dat lijkt me wel wat.

Toegegeven; ik ben stiekem een huiselijke tuttebel die van mooi bloemetjesbriefpapier houdt. Het lijkt mij ook heerlijk om weer waarachtig contact te maken. Echte openheid en geen schijnopenheid.

Want hoe ‘open’ zijn we eigenlijk op al deze sociale media? Behoorlijk wat van mijn leven speelt zich online af, ten koste van de privacy van mijn persoonsgegevens. Ook ik ben ijdel genoeg om mijn profielfoto’s te photoshoppen. Bouw ik zoals vele anderen mee aan een narcistische pr-campagne voor mijn eigen ego? Moet mijn leven ‘spannend, leuk, flitsend en trendy’ zijn? Mooie plaatjes, leuke updates, coole links. Bijna duizend ‘vrienden’ op Facebook. We worden de regisseur van onze eigen online reality-show. Maar echt is het niet. Mijn Facebook-‘vrienden’ horen het meestal niet wanneer ik een avondje alleen in bed lig te somberen, een baaldag heb of ruzie maak met mijn man (niet vaak maar wel heftig), twijfel aan de keuzes in mijn leven en mij boos maak over de waanzin in de wereld. Ja, het is makkelijk om een ‘slacktivist’ te zijn. Teken deze petitie online, link dit Youtube-filmpje, en schrijf er een blogje over. Maar het zijn allemaal kortstondige en vluchtige handelingen. Maar ondertussen zijn we allemaal heel gesloten. Nieuwsgierigheid en tolerantie naar de ander is vervangen door angst. ’s Avonds trekken we onze gordijnen dicht en draaien we angstvallig de voordeur op slot.

Toch is het niet alleen maar kommer en kwel. Toch weet een medium als Facebook (wat ik tot op het bot wantrouw) kleine zaadjes van sociale cohesie te ontkiemen. Via internet volg ik de ‘Occupy beweging’ en kan ik ze een warm hart toedragen. En de afgelopen dagen heb ik het joodse contingent van mijn Facebook-vrienden de ontroerende terugkeer van de Israëlische gevangene Gil’ad Sjalit zien vieren. Ondanks de oppervlakkigheid worden er wel degelijk echte emoties gedeeld online.

Nu aan ons om die online openheid offline te verwezenlijken. Toch maar een ‘invite’ sturen voor een spelletjesavond, een bezoekje aan een vereenzaamd familielid of een internetnieuwtje delen met die vriendelijke medereiziger. Schrijf een brief, knoop een praatje aan. Ja, dat zijn pas echte ‘sociale media’. Lekker vintage.