Suzan Yücel over verschillende eetgewoonten

Andersom verbazen ik en de andere Hollandse studenten hoe zij minstens vier keer per week naar de McDonalds kunnen gaan en dit soms zelf eten als lunch. Ik keek verbaasd toen een van de dames met een zak McDonalds terugkwam om 15.00 uur. “It’s good though”, verdedigde ze. “Yes, but it’s so fat!” bracht ik er tegenin. En toen viel het kwartje bij de andere Canadese dame. “Nu snap ik waarom jullie Europeanen dunner zijn dan Noord-Amerikanen, wij eten grotere porties en vaker op een dag.”

Want wat bij hun normaal heet, heet bij ons veel. Als ik en mijn vriendin namelijk cheesecake verorberen, dan slaan we onze lunch over, dineren we vroeger en sluiten de late avond af met iets luchtigs. Daarentegen sluiten de andere dames de avond vaak af met een pizzaatje, terwijl ze al een heftige maaltijd achter de rug hebben. Wij hebben totaal geen moeite om een dagje vroeger op te staan en een wandeling te maken in Londen om onze kostbare tijd te vullen met activiteiten, terwijl zij graag tot laat in hun bed luieren. Geen wonder dat wij ‘skinny’ zijn in hun ogen. Over cultuurverschil gesproken…

En toch klinkt datgene wat zij doen niet onbekend in de oren, want ook onze samenleving veramerikaniseert zoals dat vaak gezegd wordt. We eten grotere porties, vaker ongezond en bewegen te weinig. Een dodelijk combinatie.

Al moet ik wel bekennen dat nu ik op mezelf woon in hartje Londen dat er een ding is waar ik inmiddels achter ben gekomen. Ik mis mijn thuisbasis in Nederland om één reden: ETEN! Niet zozeer om het smaakverschil, maar omdat het kant en klaar stomend en heerlijk geurend voor mijn neus ligt. En omdat ik toch al geen keukenprinses ben, is de verleiding groot om iedere keer buiten de deur te eten, wat niet altijd een gezonde optie is. Dus ik begrijp de dames dondersgoed, maar ergens moet je een grens trekken.

En ik heb mijn grens nu getrokken. Niet meer zoveel buiten eten, maar lekker thuis koken. Al ga ik nu toch wel eerst een heerlijke cheesecake naar binnen werken.