Vrouwelijke kalashnikovs

Vrouwen uit de hele wereld die in Amina’s voetsporen traden, zagen hoe hun foto’s lukraak van hun pagina’s werden verwijderd of dat zelfs hun account werd gesloten. Daarom besloten Amerikaanse vrouwen hun tepels met blokjes te bewerken. Het was een op z’n zachtst gezegd licht ironisch gezicht: tientallen vrouwen die protesteren voor het recht om hun eigen lichaam te tonen met blokjesborst.

Het zijn bureaucratische richtlijnen, die vanuit het perspectief van jeugd en kind zelfs te verdedigen zijn. Maar de onderliggende gedachte heeft natuurlijk niets met kinderen te maken. Die heeft te maken met angst. Allerlei soorten angst. Maar vooral de angst voor de ongeremde vrije vrouw die haar lichaam toont en zelf beheert. De vrouw in al haar kracht en woeste aantrekkelijkheid. Onbereikbaar en ongenaakbaar.

Ik heb erover nagedacht Amina te steunen. In weerwil van haar protest ook mijn boezem te ontbloten. Maar nee, ik kan het niet en wil het ook niet. Het zou aandacht trekken, likes, veel bezoekers ook, ogen, allemaal ogen, op zoek naar die tepels… En daarmee compleet z’n doel voorbij schieten. Ik zal likkebaardend worden bekeken en voor altijd met de ogen uitgekleed. Dat word ik nu al, meer dan ik weet en meer dan ik wil weten. Laat er alsjeblieft te wensen over blijven, te fantaseren ook.

Het is triest dat de discussie over de positie van de vrouw in Tunesië pas loskwam toen deze meid haar borsten ontblootte. Het is schrikbarend dat deze eenzame dame dwars door alle taboes heen moest breken om een punt te maken. Provocatie als laatste middel om media-aandacht te genereren.

Hoe kan het dat we als vrouwen op zoek moeten naar sensatie? Ons lijf aan de wereld moeten tonen om mannen te laten praten, eindelijk te laten praten? Niet over hoe erg het met de seksuele intimidatie naar vrouwen toe gesteld is, maar in verontwaardiging uit te laten barsten over dat meisje dat zomaar de bestaande conventies doorbreekt.

Zij is het probleem. Zij is goddeloos. Want zij veroorzaakt opschudding, opwinding, verwart de man en dus moet ze worden gedood. Het is hetzelfde denken dat ik hier ook in Nederland terug zie. “Het is goed dat Facebook geen foto’s van tepels toestaat,” werd er door een man getweet. “Ik wil niet in verleiding worden gebracht.”

Het is dezelfde analogie die radicale moslims gebruiken om vrouwen hun haren en gezicht te laten bedekken. Het is dezelfde analogie die mij angstig maakt nog langer in een jurk over straat te gaan. “Trut, fuck je maakt me geil,” riep een vijfenveertige jarige Hollandse man terwijl hij mij op zijn fiets passeerde. Hij spuugde. Zijn fluim kleefde in m’n nek.

Gisteren kreeg ik een mail. “Ik hoop dat je niet gekwetst bent,” stond er met een link. Ik opende de link en zag ongewenst en ongewild mijn portret naast een foto van een verkrachtingsscène uit het stuk Erendira. Er stond een tekstje bij. Over m’n tulejurkje. Er werd niet geschreven over wie ik ben en wat ik doe. Het blogje focuste zich op m’n benen. “Jouw benen gemaakt om je kut naar mij te brengen.” Stond er. Ik ben geen vrouw. Ik ben geen mens. Ik ben een paar benen. Benen die naar een man mogen lopen. Om hem te behagen. Om hem te plezieren. Ik ben een geslachtsdeel. Een geslachtsdeel dat niet eens in net Frans kan worden beschreven. Ik ben een paar benen en een kut.

De maat is vol. Ik kan niet meer. Ik wil niet meer. Het is niet voor het eerst, het is niet voor het laatst. Ik kan u tientallen mails voorleggen, honderden berichten laten zien, duizenden tweets laten zien. De opmerkingen op straat, de ongewenste handen, en de verontwaardiging. Bij de ander, als ik klaag, als ik protesteer, als ik hem op z’n daden wijs. Oh, laat me het woord ‘seksisme’ niet gebruiken want dan reageert de man compleet gepikeerd. Seksisme bestaat immers niet. Dat is een zielig feministisch verzinsel.

Zondag 26 mei zal ik op het Museumplein protesteren. Voor Amina, voor de vrouw en haar recht op vrijheid, op haar eigen seksuele identiteit. Ik zal protesteren tegen het geweld, tegen onderdrukking, het verbale terreur. Ga ik uit de kleren? Nee. Samen met vele andere krachtige dames zullen we op onze meest vrouwelijke en krachtige wijze laten zien dat er met ons niet te spotten valt. We gebruiken een vierduizend jaar oud wapen. We gebruiken fysieke kalashnikovs. Benieuwd? Kom en zie. The beautiful, strong, new me.