Volgens Lalit Bhusal, medeorganisator van de mars en oprichter van Damroo, is deze demonstratie niet gericht tegen een religie, maar tegen geweld dat mensen uiteen drijft. “Binnen het Sanatana Dharma is geen plaats voor haat of geweld,” legt hij uit. “Toch merken we dat religie steeds vaker als rechtvaardiging wordt gebruikt voor terreur. In Kashmir werd tijdens de aanval expliciet gevraagd naar iemands religie – dat markeert een pijnlijk nieuw dieptepunt.”
Wat Bhusal en anderen frustreert, is het stilzwijgen in de media over de religieuze identiteit van de slachtoffers. “Wanneer geweld moslims, joden of christenen treft, wordt dat – terecht – benoemd. Maar als hindoes slachtoffer zijn, lijkt dat aspect vaak weggelaten of als politiek gevoelig behandeld.” Dit sentiment heerst bij wel meer demonstranten: de roep naar gelijke erkenning. Mensenrechten gelden voor iedereen en selectieve verontwaardiging ondermijnt volgens de demonstranten dat principe.
De mars in Den Haag eindigde symbolisch bij de Pakistaanse ambassade, maar de oproep tot rechtvaardigheid stopt daar niet. Wat begon als een herdenking groeide uit tot een bredere oproep voor erkenning van religieus geweld tegen hindoe minderheden, en voor solidariteit – ongeacht achtergrond of afkomst.
De demonstranten benadrukken de boodschap van hoop. Ze keren zich niet tegen andere religieuze groepen, maar tegen het onrecht dat mensen verdeelt. In een wereld waar religie vaak als wapen wordt gebruikt, willen de hindoes de stem van compassie en verbinding laten klinken.
