Maar ook als mijn familie niet bepaald zionistisch was, kreeg ik in Israël een zionistische opvoeding want het onderwijssysteem is zionistisch. We worden vanaf de peuterschool met één waarheid opgevoed, oftewel gehersenspoeld: Israël is het beloofde land dat nog steeds in levensgevaar verkeerd. Wij tegen de antisemitische wereld, de enige democratie in het Midden-Oosten, het meeste morele leger van de wereld, onze soldaten verkrachten de vrouwen van de vijand nooit. Alles is zelfverdediging want iedereen haat ons en Israël is de enige veilige plaats voor Joden op aarde.
Net zoals het Nederlandse kolonialisme en het Nederlandse aandeel in de mensenhandel en slavernij ontbreken ook van het Israëlische curriculum onderwerpen, zoals de Nakba, het Bloedbad van Deir Yassin, de vernietiging van Arabische gebouwen om Israël een Europese uitstraling te geven (totaal niet gelukt). We leren het niet, we weten het niet en niet iedereen kan zijn ogen openen zonder hulp. Ook mensen die tegen de bezetting zijn, noemen zichzelf zionist. Gewoon omdat het helpt tegen de cognitieve dissonantie of omdat ze niet buitengesloten willen zijn. Zo was ik ook vroeger.
Inmiddels woon ik al meer dan tien jaar in Nederland en dankzij social media, You Tube en alternatieve journalistiek ben ik aan andere verhalen blootgesteld. Een aantal jaar geleden vloog ik special voor de bruiloft van mijn broer naar Israël. Er waren ook familieleden uit Tsjechië en Amerika gekomen. Ik moest denken aan ons voorrecht. Ik kon mijn familie bezoeken alleen omdat ik dat wilde en een vliegticket kon betalen. Ik hoefde niet eens een visum aan te vragen. Elke keer dat ik las over een Palestijnse zoon die zijn moeder op haar sterfbed niet mocht bezoeken of niet bij haar begrafenis mocht zijn of over zieke kinderen die overleden zijn omdat ze niet op tijd waren of zelfs helemaal geen toestemming hebben gekregen om naar een ziekenhuis te gaan werd ik weer met mijn voorrecht geconfronteerd. Mijn ouders worden er niet jonger op, mijn opa zeker niet. Ik weet dat er een dag komt dat ze zullen overlijden. Ik weet ook dat ik dan al op diezelfde dag in het vliegtuig kan zitten. Dus naast ongemak kreeg ik ook een schuldgevoel. Ik wilde dit privilege eigenlijk niet meer gebruiken.
Maar toch, na drieënhalf jaar, bezocht ik afgelopen juli mijn familie in Israël. Op de tweede dag van mijn vakantie moest ik al snel een kind optillen en naar de kelder rennen. Dat is niet leuk, het is naar, het is soms ook eng. Maar het was wat mij het minst bezorgd maakte. Elke woonkamer was een oorlogskamer geworden en de televisie stond 18 uur per dag aan. Ik zag de media manipuleren en trucjes gebruiken om angst (en zo haat) te zaaien, stimuleren en vergroten. Twee weken nadat we terug in Nederland waren, ging ik voor het eerst naar een demonstratie in Amsterdam om mijn solidariteit met Gaza, die onder vuur stond, te tonen.
Voor ik vertrok vroeg mijn vriend me mijn gouden ketting met mijn naam in Hebreeuwse letters af te doen. Zo gespannen was hij, want demonstranten voor Palestina worden, zoals demonstranten tegen Zwarte Piet of tegen islamofobie, door de media als agressors, extremisten en zelfs terroristen afgeschilderd. Ik ging dus om mijn solidariteit te tonen maar óók om een getuige te zijn van een vreedzame manifestatie. Om te kunnen zeggen: “Ik ben er geweest, het is niet zoals op tv wordt getoond”.
Ik twijfelde ook of ik moest tonen (bijvoorbeeld door een bord te dragen) dat ik een Israeliër ben of juist niet. Aan de ene kant denk ik dat het belangrijk is dat meer Israeliërs tegen de apartheid opstaan. Aan de andere kant wilde ik geen aandacht trekken want de aandacht moet naar de Palestijnen gaan. Toch besloot ik bij de eerste demonstratie een bord te maken met daarin in vier talen, Engels, Hebreeuws, Nederlands en Arabisch, ‘Niet in mijn naam’. En inderdaad kreeg ik mooie reacties van de andere demonstranten. Ze zeiden dat het dapper van mij was. Mijn foto met mijn bord stond op Facebook en mijn moeder was woedend! Al in Israël deden veel familieleden helemaal geen poging om mij na zoveel jaren weer te zien en ook op social media hebben ze demonstratief het contact verbroken. Ik kreeg ook haat-mail. Er is dus een prijs om solidair met Palestina te zijn. Maar ik wil geen beloning voor mijn ‘opoffering’ en ik wil helemaal niet ‘held’ genoemd worden. Ik wil alleen zien dat deze fout in de geschiedenis wordt hersteld.
Afgelopen vrijdag, 5 december, de dag dat Nelson Mandela stierf stonden we met niet zoveel mensen op de Dam om zijn erfenis te eren. We stonden op tegen apartheid en racisme in alle vormen: Palestina, Ferguson en Nederland. Na afloop liep ik naar een van de hartstikke goede sprekers van de avond, Abulkasim Al-Jaberi, om nog persoonlijker mijn solidariteit te tonen zodat ze weten dat er hoop is. Mensen veranderen en kunnen hun ogen openen, ook na jaren van slechte opvoeding. Ze hebben alleen een beetje hulp nodig.
Het was een hele vreedzame manifestatie. Laat niemand je anders vertellen. En als je dat met eigen ogen wilt zien, kom dan vrijdag 12 december om 17:00 uur naar de Global Political Prisoners Day op De Dam in Amsterdam.
Bron afbeelding: Facebook. Ghada Karmi en Ellen Siegel, in 1973, 1992 en 2011.
Ghada Karmi (Palestijnse-Arabische) & Ellen Siegel (Amerikaanse Jood) protesteren samen al bijna 40 jaar.
