In het televisieprogramma De Nieuwe Wereld houden denkers en doeners elke zondag (NPO2, 11.30 uur) een bevlogen mini-speech en delen zo hun inspiratie voor een betere wereld. Respect en vertrouwen kunnen de wereld veranderen! Afgelopen zondag vertelde Mahmoud Tighadouini over zijn droom. In zijn tienerjaren radicaliseerde hij, maar op de operatietafel zag hij het licht en veranderde hij radicaal. Hieronder zijn speech.

Ik heb een droom.
Ik ben Nederlander van Marokkaanse komaf en ik ben een eenvoudige moslim die zijn weg probeert te vinden in dit mooie land. Ik woon in Amsterdam en ik kom uit een gezin met zes kinderen. Ik heb verschillende studies genoten, van administratie tot beveiliging.

Ik heb een radicale stroming van de islam aangehangen. Mijn ouders hebben hun best gedaan mij zo goed mogelijk op te voeden. Maar die bagage bleek veel te licht voor de samenleving waarin wij leven. Daardoor voel je je niet volwaardig. Vooral als je jong bent wil je ergens bijhoren.

Ik heb thuis enkel wat basiskennis opgedaan over de islam en juist daarin zit het gevaar. Als je nog nat bent achter de oren, gefrustreerd, zoekend en je vervolgens gaat verdiepen in de islam, dan kunnen ze je van alles wijs maken, omdat je fundament niet sterk genoeg is.

Op dat moment zoek je naar duidelijkheid en die duidelijkheid krijg je van de radicale stromingen. Die zeggen waar het op staat. Ze doen geen concessies en zijn niet voor rede vatbaar. Het ironische is trouwens, dat je hier meer vrijheid geniet om moslim te zijn dan in de islamitische wereld.

Toen ik vorig jaar in het ziekenhuis lag voor mijn chemokuur en ik twee chirurgen over mij hoorde praten, terwijl zij dachten dat ik sliep, bedacht ik ineens: deze mensen proberen mijn leven te redden. Waarom zou ik als moslim deze mensen, deze dokters, vooral de vrouwelijke arts, die haar hand op mijn voorhoofd legde omdat de chemo nogal zwaar was, moeten verafschuwen? Omdat zij iets anders geloven dan ik, of misschien helemaal niet geloven? Waarom zou ik mijn geloof opdringen aan hen terwijl zij mij in vrijheid laten? Zij zagen een mens voor zich die geholpen moest worden en wat die persoon gelooft of denkt, was niet relevant voor hen.

Ik weet dat er nu mensen zijn die de hoop opgeven. Maar als die wegvalt, heeft angst vrij spel. Mijn wapen is en blijft het potlood en niet het lood om anderen in de naam van de islam te doorzeven.
Als mensen beginnen over de sharia in Nederland dan denk ik altijd: waarom ben je hier? Wil je sharia? Zoek die op in de islamitische wereld. Wil je hier leven? Leef en doe mee! Laat een ieder in zijn waarde, dat moet de norm zijn.
Mijn vader heeft me altijd geleerd dat de gemiddelde Nederlander verstandig is. Daar heb ik mijn hoop nu op gevestigd. Laat u niet verdelen, verenig u. Ik heb ook niet de antwoorden op alle problemen. Ik doe enkel mijn best om onderdeel te zijn van de oplossing.

Bron: De Nieuwe Wereld

Al 24 reacties — praat mee.