Welk ritueel doe je?
“Dagelijks zit ik twintig minuten in stilte op mijn meditatiekrukje. ’s Zomers begin ik er mijn dag mee en ’s winters sluit ik ermee af, omdat ik opstaan en mediteren in het donker ’s ochtends niet fijn vindt. Deze oplossing werkt uitstekend!
Alvorens ik ga zitten, steek ik een kaars aan bij twee vrouwelijke gestalten van compassie, de zwarte Madonna en Kwan Yin. Als de twintig minuten zijn verstreken, lees ik ’s ochtends De Gelofte aan de mensheid van Hisamatsu Shin‘ichi:
Kalm en evenwichtig:
Laat ons ontwaken tot ons ware Zelf,
mensen worden, vol van mededogen.
Onze gaven ten volle ontplooien,
ieder volgens de eigen roeping in het leven.
Ons bewust worden van de doodstrijd,
persoonlijk en maatschappelijk,
en de bron ervan onderkennen.
De juiste richting ontdekken,
waarin de geschiedenis zou moeten voortgaan
en elkaar de hand reiken,
zonder onderscheid naar man- of vrouw-zijn,
zonder onderscheid naar ras, natie of klasse.
Laat ons met mededogen de gelofte afleggen,
het diepe verlangen van de mensheid
naar bevrijding van haar ware Zelf
werkelijkheid te doen worden
en een wereld bouwen waarin iedereen
waarachtig en in heelheid kan leven.
Deze tekst raakt me telkens weer, omdat inkeer en engagement erin samenkomen. Vervolgens blaas ik de kaars uit en begin de dag. In de winter, ’s avonds, volgt hetzelfde ritueel, maar lees ik erna wisselende bezielende teksten variërend van het bijbelboek Prediker tot poëzie.”
Heeft het ritueel een verankering in een religie of is het nieuw?
“Tijdens een retraiteweek in een klooster ben ik ermee begonnen. Samen mediteerden we in het kloosterritme onder de bezielende leiding van Ton Lathouwers. Het ritueel heeft zijn oorsprong in de Zen-traditie, maar wordt ook gepraktiseerd in kloosters en door mensen met verschillende levensbeschouwelijke achtergronden, zowel gelovigen als ongelovigen. Samen in stilte zitten verbindt.”
Wat doet het ritueel voor je en wat mis je als je het niet doet?
“In de ochtend is het een bewuste start van mijn dag. Ik voel me verbonden met de wereld. Het is een soort bidden. Die gemoedstoestand van concentratie en mededogen probeer ik vast te houden te midden van de drukte en stress van alledag. Het leven blijft permanent leren, want het lukt natuurlijk niet altijd. Dat is niet erg, er is altijd weer een mogelijkheid om terug te keren naar die concentratie.
’s Avonds heeft het meer het karakter van afstand nemen van alle gedachten en emoties. Even weg van de waan van de dag, waar ik in mijn werk niet altijd aan ontkom en de dag overdenken. Als ik er niet toekom, dan mis ik vooral het moment van het fysiek zitten.”
