Waarom een etiquetteboek voor kinderen?
“Na het succes van De Dikke Ditz werd ik regelmatig gevraagd voor voordrachten bij verschillende instellingen, waaronder scholen. Ik merkte daar op dat er vraag was naar het leren kennen van omgangsvormen. Veel kinderen krijgen geen etiquette mee vanuit huis, omdat ouders denken dat kinderen zichzelf dat wel aanleren. Maar dat is dus niet zo. Ik ben regelmatig aangesproken door dertigers die niet weten hoe ze zich bij officiële gelegenheden moeten gedragen. Ze stelden me vragen als: moet ik nou wel of geen hand geven? Moet ik lang of kort praten? Dat zijn mensen die in de hippietijd zijn grootgebracht en te horen kregen dat ze maar vooral zichzelf moesten zijn. Maar het punt is: je leeft niet alleen op de wereld! Nou goed, ik ving dus al die signalen op en trok de conclusie dat je omgangsvormen van kleins af aan moet aanleren, anders ondervinden kinderen er later nadeel van.”
Wat staat er allemaal in het boekje?
“Het hele boek draait om twee universele belangrijke basisregels, namelijk: rekening houden met een ander en duidelijk zijn. Dat wil dus zeggen dat je bijvoorbeeld niet voordringt als je in de rij staat, in de trein niet met je schoenen op de bank zit en niet mobiel belt als je wilt afrekenen bij de kassa. Maar ook dingen als oudere mensen met ‘U’ benaderen en met twee woorden spreken. Dat zijn zaken die heel logisch klinken, maar veel mensen hebben dat nooit geleerd en je kunt het ze dus ook niet kwalijk nemen.”
Maar houdt u in uw boekje ook rekening met het feit dat we in Nederland met verschillende culturen en religies leven die misschien een andere etiquette hebben?
“Etiquette houdt de boel bij elkaar. Je moet niet zeggen: ‘De ene groep doet het zus en de andere groep doet het zo’. Dat creëert onduidelijkheid en spanningen. We moeten één basissysteem hebben ongeacht allochtoon of autochtoon. Ik zeg niet dat iedereen in Nederland precies moet leven zoals in mijn boekje staat. Als het om eten gaat bijvoorbeeld, dan heb ik er ook een stuk in staan over Chinezen. Dat Chinezen met stokjes eten en dat er ook mensen zijn die met hun handen eten. Dat kan allemaal, zolang je er maar iets over afspreekt en dat met respect doet. Het zijn wel allemaal regels, maar die hebben als doel dat we het hier in Nederland prettig hebben met elkaar. Als ik ergens kom, en iedereen eet met z’n handen bijvoorbeeld, nou dan sluit ik me daar gewoon bij aan. Kijk, het gaat erom dat kinderen leren dat ze niet altijd alles kunnen doen zoals ze dat zelf willen. In Nederland geef je bij een ontmoeting een hand en kijk je elkaar aan, dat heb ik zo in mijn boekje geschreven. Ik heb er onderaan wel bijgezet dat er mensen zijn die dat vanuit hun geloof liever niet doen. Mijn tweede basisregel is duidelijk zijn. Als je van te voren weet dat je iemand gaat ontmoeten die geen hand wil geven, dan moet je dat van te voren met elkaar afspreken. Dat incident toen met mevrouw Verdonk en de imam was helemaal niet nodig geweest als ze daar van te voren iets over hadden afgesproken. Je moet het ook een beetje verdelen, het hoeft niet zo te zijn dat de één altijd zijn zin krijgt en de ander niet. Het moet eerlijk gaan. Het gaat uiteindelijk om goede intenties.”
