Melanie Hellendoorn: “Ik leef om liefde te kunnen geven”

Melanie, hoe gaat het met jou?

“Mijn leven is een rollercoaster geweest en hoewel het in hoofdlijnen goed gaat, voel ik me de ene dag beter dan de andere. Na het overlijden van mijn ouders heeft het jaren geduurd voordat mijn emoties op gang kwamen. In het begin was ik vooral boos op de hele wereld dat dit mij was overkomen. Ik wist niet wie ik was en wat ik wilde en mijn boosheid uitte ik bij hulpverleners en docenten. Vrij snel na het verlaten van mijn ouderlijk huis ben ik in een studentenhuis gaan wonen. Ik kwam daar als holbewoner aan. Mijn huisgenoten hebben mij beïnvloed in wie ik ben geworden. Simpelweg door normaal tegen mij te doen. Ik heb in die eerste jaren in het studentenhuis een netwerk opgebouwd en ondanks dat iedereen inmiddels is verhuisd, zien we elkaar nog regelmatig. Hun levenservaring en hun unieke manier van zijn, zorgen dat ik me goed bij hen voel. Zij zijn mijn mini-familie en stonden in de afgelopen elf jaar het dichtst bij mij. Twee jaar na het overlijden van mijn ouders heb ik een Golden Retriever gekocht, Magic heet ze. Zij geeft mij onvoorwaardelijke nabijheid, ze is er altijd voor mij en geeft mij veiligheid.”

“Door de zorg voor mijn ouders heb ik geen puberteit gehad. Het leven is voor mij altijd best serieus gebleven. Voor mij geen uitschieters van alcohol en drugs en met jongens ben ik pas laat begonnen. Ik ben nog maar net bezig mijn leven op de rit te krijgen. Mijn doel is gezond te zijn en dat doel geeft mij houvast. Ik wil er alles aan doen om niet ziek te worden. Mijn neefje van vier jaar speelt daarbij een belangrijke rol. Ik moet voor hem kunnen zorgen als mijn zus iets overkomt. Dus ik vergooi mijn leven niet. Sinds mijn neefje er is, huil ik veel sneller. Het is bijzonder wat hij heeft losgemaakt in mij. Ik zat na het overlijden van mijn ouders op slot, was aan het overleven. Ik ben liefde kwijtgeraakt, maar heb van mijn neefje weer liefde gekregen. En hoewel ik me ervan bewust ben dat ik ook hem kan verliezen, geeft hij mijn leven zin. Zijn onbevangenheid maakt mij vrolijk en ik ben blij dat mijn zus en haar man mij toelaten in hun leven en geluk.

De laatste twee jaar sta ik dichter bij mijn ouders dan ooit. In alles wat ik doe, komen ze naar voren. Ik mis ze natuurlijk wel, maar ze zijn altijd bij mij. In het boek Stralende bronnen vertelde ik dat ik niet wist hoe ik het zonder mijn moeder zou doen. Ik ben nog steeds wel bang voor het leven zonder mijn moeder, terwijl ik dat al elf jaar doe. Bij elke nieuwe fase in mijn leven denk ik hoe mijn moeder dat zou beleven, hoe ze zou reageren. Dan mis ik haar heel erg en ik denk dat het daarom voor mij moeilijk is om relaties aan te gaan. Het zachte, het even kind-zijn, dat kan alleen een moeder geven. Ik denk na over hoe het zal zijn als ik zelf een keer moeder word.”

“Na de mbo-opleiding kinderopvang bij Landstede MBO ben ik de hbo-opleiding sociaal werk gaan doen bij Windesheim. Daar heb ik veel geleerd over mezelf en heb ik ook de richting ervaringsdeskundigheid gevolgd. Toch wil ik daarmee niet per se verder. Mijn ervaring is niet wie ik ben als hulpverlener. Ik bekijk de jeugdhulpverlening op mijn eigen manier en ik maak me zorgen om hoe het gaat. Ik wil zelf niet de zoveelste hulpverlener zijn die deel uitmaakt van een systeem waar een hoge werkdruk heerst en veel uitval is. Ik heb samengewerkt met vrijwilligers in een buurtcentrum en ontdekte daar dat contact de basis is van hulpverlenen. En dat contact hoeft niet per se met een professional te zijn. Dat kan ook met een vrijwilliger, maakt niet uit op welk niveau. Ik wil contact maken met kinderen en in de eerste jaren hun basis zijn. Daarom kies ik voor een baan in de kinderopvang. Mijn droom is een eigen groep te hebben. De jeugdzorg veranderen is iets groots en ik wil klein beginnen.

Ik ben nu aan het afstuderen en doe onderzoek naar de functie van (kick)boksen bij sociaal-emotionele problemen van reguliere studenten, dus studenten die niet in een hulpverleningstraject zitten. Kickboksen wordt steeds meer ingezet in de hulpverlening, maar ik ben nieuwsgierig naar het effect bij een “normale” jongere. Als ik onrustig was en veel in mijn hoofd bezig was, ging ik thuis fysieke dingen doen, zoals stofzuigen. Toen bedacht ik dat ik veel beter kon gaan sporten. Kickboksen is mijn passie geworden. Ik kan er mijn energie en mijn boosheid in kwijt. Maar kickboksen gaat ook over speelsheid, respect, controle en tactiek. Mijn coach Daphne van Kickbokschool Tabonon Zwolle heeft mij zodanig zelfvertrouwen gegeven dat ik meegedaan heb aan de Matsuri. De Matsuri is een soort van wedstrijd binnen het kickboksen, waar het vooral gaat om punten maken, leren en plezier maken. Kickboksen geeft mij inzicht in mijn eigen handelen en ik ben benieuwd hoe dat bij anderen werkt.”

“Ik heb een ideaal beeld van de wereld en ik wil de wereld veranderen. Ik wil loyaal zijn naar familie en vrienden en voor hen zorgen. Soms wil ik graag naar mijn ouders toe. Maar zij hebben het leven aan mij gegeven en wat is er mooier om terug te geven dan proberen te leven met alle ups en downs. Mijn kracht is de liefde die ik van en voor mijn ouders voel en heel veel liefde die ik om me heen van anderen voel. Ik hoop in de toekomst nog een ander soort liefde te ervaren en een kindje te krijgen. Leven om liefde te kunnen geven. Ik vind het heel bijzonder te ontdekken dat al die processen van emoties en verbinding zich in mij bevinden. In mijn lichaam en in mijn denken. Dat geldt ook voor verliefdheid. Hoe spannend ik het ook vind om me aan iemand te hechten, ik vind het fijn om die gevoelens te ervaren. Vraag me alleen niet of ik al een vriend heb. Die vraag krijg ik steeds vaker en daarvan krijg ik het benauwd. Het aangaan van een relatie is voor mij een ingewikkeld proces, dus dat gedram vind ik niet fijn.

Mijn kracht is dat ik hulp vraag; dat heb ik altijd gedaan. Ik heb meerdere maatjes gehad die me op verschillende onderdelen op weg hebben geholpen. Mijn beste maatjes zijn Nabil en Truus. Als ik ziek ben of met mijn hond Magic naar de dierenarts moet, ze zorgen voor me. Ik heb veel andere mensen ontmoet en ze hebben me allemaal iets gegeven. Ik kan bij veel mensen terecht, alleen zij vervangen nooit het gezin waar ik vandaan kom. Ik wil ruimte hebben om daarover te blijven nadenken. Dit is niet het einde van mijn verhaal. Ik ben en blijf krachtig en kwetsbaar.”

Nabil, Truus en Karim Sahhar, onvoorwaardelijke maatjes

Melanie noemt Nabil en Truus haar beste maatjes bij wie ze terecht kan als ze ziek is, met Magic naar de dierenarts moet of, zoals recentelijk, verhuist naar een nieuwe woning. Wat maakt dat ze er altijd onvoorwaardelijk voor haar zijn? Nabil en Truus vertellen er samen over, daarbij aangevuld door hun zoon Karim.

“Altijd als mijn broers en ik verhuizen, krijgen we van onze ouders een starterspakket met eten en drinken om de koelkast voor de eerste dagen te vullen. Dat hebben ze ook aan Melanie gegeven,” vertelt Karim. “Ik doe niks meer dan dat ik ook voor mijn eigen kinderen zou doen,” vult Nabil aan. “Op een avond zat ik met mijn laptop op de bank toen ik een mailtje van haar kreeg. Het was een schreeuw om hulp die zowel mij als Truus emotioneerde. We konden niet anders dan in actie komen. Het is niet moeilijk om er voor Melanie te zijn. We doen dat niet uit medelijden, dat wil ze ook helemaal niet. We doen dat uit compassie, we willen haar warmte geven en dat gaat vanzelf.” Truus benadrukt dat. “We leven mee, omdat we naast het verdriet de kracht bij haar zien. Ik ben daar verbaasd over en leer ervan. Ik vind het een voorrecht om die kracht van zo dichtbij mee te maken. Zo had ze haar verhuizing super georganiseerd. Van het inpakken van de dozen tot wat er in het nieuwe huis gedaan moest worden.” Nabil vult geëmotioneerd aan: “En dan kom ik tijdens de verhuizing een lampje van haar vader tegen. Die hebben we meteen met zorg opgehangen. Ik zie dat als een boodschap van haar vader die haar pad verlicht. Toen ik Melanie vroeg mee te werken aan dit boek, wilde ze dat doen onder twee voorwaarden. De eerste was dat er een foto van haar zou worden gemaakt als ze kickbokst en de tweede dat ik met haar mee zou gaan naar de begraafplaats van haar ouders. Alsof ze me wil voorstellen. Dat ontroert me.”

“Doordat Melanie hier regelmatig logeert, is ze onderdeel van ons leven geworden,” vertelt Truus verder. “Ze maakt alle ins en outs van ons gezin mee en onze zonen, die alle drie niet meer thuis wonen, hebben ook buiten ons om contact met haar. Als ze bij ons is, is het gezellig. Ze is supermakkelijk, draait gewoon mee. Ze heeft een groot gevoel voor humor. Ze kan situaties goed observeren, zegt een hele tijd niks en komt dan met een opmerking die in één klap alles samenvat, vaak op een scherpe en grappige manier.”

“Melanie heeft een relativeringsvermogen waar je ‘u’ tegen zegt. Ze ziet alles in perspectief en beweegt mee met wat nodig is,” zegt Karim. Nabil: “Toen Melanie haar mbo-diploma haalde, kwamen onze zonen uit verschillende kanten van het land naar de uitreiking toe. Truus en ik wisten van niks. Dat zegt genoeg over wat Melanie voor ons als gezin betekent. We genieten van haar, van haar humor en de diepgaande gesprekken.”

Karim weet nog dat Melanie nog maar net bij hen over de vloer kwam en er een feestje in huis was. “Ze zat op een bankje met Magic naast zich, haar gezicht bedekt met haar haar. Ze maakte moeilijk contact.” Een paar jaar later was er veel veranderd. Truus herinnert zich een ander moment. “Onze zoon Emile gaf een feestje in de tuin en had veel studenten uitgenodigd. Melanie was al een tijdje niet bij ons geweest, maar binnen korte tijd zat ze mee te feesten, tot diep in de nacht.”

Nabil en Truus zien haar groei als een proces en genieten van de betekenis die Melanie ook voor anderen heeft. Nabil:  “Van het schuwe meisje is ze een zelfbewuste jonge vrouw geworden. Had ze zichzelf eerst opgesloten in een schelp, in de loop van de jaren heeft ze zich geopend en is niet bang meer om liefde te krijgen en te ontvangen. Dat uit zich ook in vrijwilligerswerk dat ze doet. Daarnaast is ze kritisch op hulpverlenende instanties. Mede door haar ervaring heeft ze een analytische en terechte visie. Het is mooi om daarover met haar te praten.”

Truus komt terug op de vraag waarom Nabil en zij er altijd onvoorwaardelijk voor Melanie zijn. “De betrokkenheid bij Melanie begon met een gevoel van verantwoordelijkheid. Ik wil dat alle kinderen een plek hebben waar ze even verzorgd kunnen worden, waar ze de boel de boel kunnen laten. Doordat ik kinderen heb, ervaar ik mijn eigen kwetsbaarheid. Je zult als ouder je kind moeten achterlaten… Wij mochten met onze jongens bij het huwelijk van Annika zijn, Melanies zus. Het was een prachtige dag waarop ze op een integere manier aandacht gaven aan hun overleden ouders. De tranen stroomden over mijn gezicht. Het was heel mooi, maar het klopte niet. Er misten mensen die wij nooit kunnen vervangen.”