Ramon Beuk: “Ik kook om mensen te vermaken”

Mensen vermaken …

“Ik ben niet alleen om het kóken kok geworden, maar ook omdat ik mensen wil vermaken. Ik probeer tijdens het koken mijn passie voor eten over te dragen op het publiek. Ik leg graag uit wat ik maak, hoe ik het maak en waarom ik het op die manier doe. Ik probeer mensen zó te betrekken bij het voedsel, dat ze het bijna kunnen ruiken en voelen.”

U bereidt veel gerechten uit andere culturen. Probeert u op die manier de culturen achter het eten te laten zien?

“In de eerste plaats kook ik om mensen te enthousiasmeren om zelf aan de slag te gaan. Ik laat verschillende keukens zien, maar niet met het doel om mensen te laten kennismaken met de cultuur erachter. Als het gebeurt, dan is dat mooi meegenomen. Wanneer ik bijvoorbeeld couscous maak op televisie en iemand gaat dat thuis zelf maken en vertelt daarover aan een Marokkaanse buurman – nou, dan is dat mooi. Maar het is niet mijn insteek. Ik wil puur en alleen laten zien wat er gebeurt op het gebied van eten. Als kok groei je mee met de ontwikkelingen in de samenleving. Ik ben ook wel eens naar een Italiaans restaurant geweest om daar met de kok te praten over verschillende soorten pasta’s. Dat is een leermoment voor mij, maar ook voor de kijker.”

Wat zou u bereiden als u een groep moslims, joden en hindoes aan tafel zou krijgen?

“Als ik een menu voorbereid voor verschillende mensen, dan vraag ik altijd goed door over de samenstelling van de groep. Op basis daarvan stellen we een menu samen. Die analyse is heel belangrijk, omdat ik zo niet voor verrassingen kom te staan. Kijk, iedere groep heeft eigen wensen. Dat heeft niet alleen met religie te maken. Er zijn mensen die vegetarisch eten, mannen en vrouwen hebben verschillende wensen en een groep bouwvakkers wil waarschijnlijk iets anders dan een groep Japanners. Als er hindoes zijn, dan schotelen we die geen rundvlees voor, moslims geen varkensvlees en voor joden zorgen we weer voor koosjer eten. Dat is heel normaal voor mij. Maar ik vind het wel belangrijk om één gerecht te maken, en niet drie verschillende dingen bijvoorbeeld, zodat de groep sámen kan eten. Als mensen van één gerecht kunnen genieten, dan brengt dat ze dichter bij elkaar. Iedereen kijkt vanuit een eigen visie naar het gerecht en dat levert gespreksstof op. Waarschijnlijk zou ik een gemengde groep vis voorschotelen, omdat dat voor niemand problemen oplevert.
Gaandeweg leer je alles. Tien jaar geleden wist ik bijvoorbeeld niet wat te doen bij een tafel met gasten van verschillende godsdiensten. Maar door goed te luisteren naar de wensen, leer ik heel veel. Je moet meegroeien met de mensen die je tegenover je krijgt om maatwerk te kunnen leveren. En je mag niemand uitsluiten.
Door de verandering van bevolkingssamenstelling is er steeds meer te vinden op het gebied van eten. Tegenwoordig kun je het Zuid-Afrikaanse gerecht boboti kopen in de supermarkt. Dat was jaren geleden ondenkbaar. Steeds meer mensen hebben bijvoorbeeld ook een Marokkaanse buurvrouw, bij wie ze wel eens tajine hebben gegeten. Dus het is allemaal niet zo vreemd meer.”

Zijn er tijdens de workshops die u geeft wel eens conflicten?

“Surinamers wassen hun vlees eindeloos. Ik niet; ik vind het onzin. Vroeger was het waarschijnlijk nodig omdat er geen koelkasten waren. Door het vlees goed te wassen met azijn en zout, verwijder je de bacteriën aan de buitenkant. Ik werk alleen met vers vlees. Ik was het niet, om de smaak en de consistentie te behouden. Aan de andere kant: als er bij een workshop mensen zijn die het vlees liever wassen, dan houd ik ze niet tegen. Ik pas me altijd aan de groep aan, ook al ben ik het niet met ze eens. Ik vind het trouwens jammer dat ik e-mails krijg van Surinamers, die zeggen dat ik geen echte Surinamer ben. Die groep moet maar eens beginnen met nadenken.”