Nee, de zestig vrijwilligers van Hospice Utrecht voeren niet de hele dag diepzinnige gesprekken over het hiernamaals. En nee, er hangt ook geen sombere sfeer in het huis als waren we in het voorportaal van de dood. Het hospice aan de Utrechtse Kanaalstraat is gevestigd in een oude pastorie, een karakteristiek gebouw waar een opgeruimde rust heerst. In de ruime woonkeuken zijn vrijwilligers bezig. Een familielid van één van de gasten zit met een laptop op schoot. In de aangrenzende tuin fluiten de vogels en kondigt de lente nieuw leven aan.
Directeur Hetty Stok: “Zo’n pastorie heeft een voor- en nadeel. We zitten hier in een prachtig pand, maar je wordt wel makkelijk met kerk of geloof geassocieerd, terwijl we een neutrale instelling zijn. Iedereen is hier welkom, met of zonder geloof en alles daar tussenin. De achtergrond van mensen verschilt dan ook enorm. Sommigen willen niets meer met geloof te maken hebben. Anderen vinden het prettig als er ook zo nu en dan een pastor, dominee of imam langskomt. (We hebben ook moslims onder de gasten).”
Het hospice is gelegen in de oude Utrechtse wijk Lombok. “Nee, we zijn niet speciaal voor de sociaal zwakkeren al hebben we wel een beetje dat imago. En het is wel zo dat we door onze locatie, laat ik zeggen, ook de wat meer ingewikkelde medemens te gast krijgen. En dat vinden we prima. Ook als het allemaal niet zo vlekkeloos gelopen is in je leven ben je hier welkom.”
Ideologie
“Toen we twaalf jaar gelden begonnen is er bewust voor gekozen om niet een dure buurt op te zoeken. Er was een dame die ons wel wilde helpen met een pand aan het Wilheminapark, een van de betere buurten van Utrecht. Daar hebben we toen niet voor gekozen.”
Als er iets van ideologie steekt achter de stichting Hospice Utrecht dan is het wel de overtuiging dat hoe je ook geleefd hebt, wat er ook gebeurd is in je leven: hier ben je goed zoals je bent. Stok: “Zoals je bent, mag je je laatste levensfase ingaan en zo willen we liefdevol voor je zorgen. We hebben verschillende malen iemand vanuit de tbs in huis gehad, mensen met een drankprobleem, een psychiatrisch verleden; mensen die kind nog kraai meer hadden. Ik herinner me een Neerlandicus, een beetje een moeilijke man, enigszins aan lager wal geraakt. Dan gaan we niet zeggen ‘en nu moet je de fles laten staan’; dan wordt alles alleen maar lastiger. Wij verwachten niet dat in een moeizaam leven aan het eind ineens alles keurig verloopt. Je moet een beetje een midden vinden. Een dame met een alcoholprobleem zette zichzelf op een rantsoen van vier glaasjes per dag, omdat ze niet onaangenaam wilde worden.”
“Soms zeggen mensen: ‘Dit is de mooiste tijd van mijn leven.’ Dat heeft natuurlijk iets treurigs, dat je stervende moet zijn om de liefdevolle aandacht te vinden waar iedereen naar verlangt, en tegelijk is het mooi dat ze dat hier uiteindelijk dan toch mogen beleven.”
“Niet alle bewoners hebben een moeilijke achtergrond, er zijn ook mensen uit hele gewone families. Waarvan de familie ook regelmatig op bezoek komt. En er zijn ook wel grenzen aan wat de vrijwilligers aankunnen. We hebben het wel eens geprobeerd met een heroïneverslaafde, maar dat was misschien, althans in dat geval, toch een beetje naïef; ook omdat hij weigerde over te stappen op methadon. Midden in de nacht dealers aan de deur, dat kun je niet hebben.”
Lees hier verder.
Bron: De Bezieling
