Maar ontplooiing van hun natuurlijke kwaliteiten, niets daarvan. Gekooid, veroordeeld tot alleen maar productie, rendement. In niets komen ze tot hun recht. Frustrerender kan het niet. Alleen al het feit dat ze geen naam hebben. Enkel een nummer. Ze zijn er, maar ze zijn er ook weer niet. Niet noemenswaard zijn ze. Iedere dag dat ze leven (nou ja, leven), zou ook de laatste kunnen zijn. Dagelijks sterven ze.
Ik geef ze maar gauw een naam. Lucie (links), Geertje (rechts). Redden wat er te redden valt. Maar wie ze werkelijk zijn, ik zal het nooit weten.
Lucie en Geertje, vergeef ons wat we jullie aandoen. Ook dát valt binnen jullie vermogen: dat jullie kunnen vergeven. Maar wij moeten jullie daar dan wel de kans voor geven.
Onlangs hield de auteur van deze tekst, Hans Bouma, een pleidooi voor een transformatie: van medemenselijkheid naar medeschepselijkheid. Het pleidooi voor een bredere invulling van het begrip compassie, duurt ruim zes minuten en is hieronder te bekijken.
