Weet u, het gemakkelijkst zou het voor mij zijn u als mens compleet af te schrijven en ervanuit te gaan dat er aan veel ellende een einde zou komen wanneer u het leven zou laten. Maar dat zou precies zijn wat ik bij u meen waar te nemen en wat ik hartgrondig verwerp. Want de vraag die u en ik, en ieder ander, niet uit de weg mogen gaan is: hoe bewaren we onze menselijkheid te midden van alles wat ons raakt en ons met afschuw vervult?
Onlangs zag ik een foto van de achtjarige Roman uit Oekraïne. Het kind droeg een masker en handschoenen om de verminkingen die het opliep bij een van uw raketaanvallen te verbergen. Meer dan dertig operaties en huidtransplantaties heeft hij inmiddels moeten ondergaan en desondanks zal hij voor de rest van zijn leven getekend zijn. Vorig jaar las ik over een tienjarig meisje dat bij een aanval op haar woonplaats haar beide benen verloor. Ik weet helaas niet meer hoe ze heet, maar laat ik haar naar uw dochter Katerina noemen, want iedere mens moet een naam hebben. Ik kan me geen voorstelling maken van het levenslange leed dat deze twee kinderen, Roman en Katerina, is aangedaan, maar geloof dat het belangrijk is dat op z’n minst te proberen. Misschien raken deze verhalen mij extra omdat ik de gelukkige opa ben van twee kleinkinderen in dezelfde leeftijd. Als ik me mijn kleindochter probeer voor te stellen zonder benen en mijn kleinzoon met ernstige brandwonden, verzet alles in mij zich daartegen en krimpt mijn hart ineen.
Ik hoop dat u zelf ook kleinkinderen heeft en dat u ze regelmatig ziet. Dat uw kleindochter u opgetogen vertelt over haar dansles en u pasjes voordoet en u misschien wel uitnodigt met haar te dansen, en dat ze dan onschuldig giechelt, omdat u in haar ogen misschien toch wat stijfjes bent. En dat uw kleinzoontje met u wil voetballen en dat u hem dan laat winnen, omdat u plezier beleeft aan het joch met zijn innemende levenslust. Ik zou u graag zien terwijl u van hen geniet en trots op hen bent, u als opa herkennen met uw blijde en dankbare glimlach. En dan zou ik zo graag horen wat u uw kleinkinderen zou antwoorden wanneer ze u zouden vragen naar het lot van Roman en Katerina.
U weet vast wel dat Dostojevski, een van de grootste schrijvers van uw volk, de vraag heeft gesteld of God te rechtvaardigen zou zijn als Hij voor het welzijn van de mensheid het geluk van één kind zou moeten opofferen. Ik denk dat dit een belangrijke vraag is die u en ik, en iedere mens, moeten beantwoorden, in ieder geval voor onszelf en voor ons geweten.
Binnenkort buigen we ons bij het feest van de Vrede neer over het weerloze kind in de kribbe. Wat zal ons antwoord zijn als dat kind ons aankijkt met de ogen van Roman en Katerina en ons vraagt hoe wij mens willen zijn?
Dear mr Putin.
Why?
Yours sinsiraly , Silvia