In mijn werk zijn er protocollen. Als ik in de gewone media wil publiceren, zijn er taboes en heilige huisjes. Bij publicaties in vaktijdschriften is dit nog erger. En de krant bekijkt ook altijd wat mensen willen horen. Op de televisie wint de ideologische engte het meer dan ooit van de brede kijk. Allemaal beperkingen die het internet niet kent.
Wat ik op het internet graag kwijt wil, is wat ik zelf ervaar met geloof en kerk en wat ik hier bijvoorbeeld mee kan in mijn werk. Om maar eens iets te noemen: veel psychologisch lijden vindt zijn oorspong in een gebrek aan zingeving. Hoe ik daarover denk, kan ik goed laten meespreken bij de persoonlijke ontmoeting met mensen in de intimiteit van mijn spreekkamer en soms zeg ik dan: “Als je wilt weten hoe ik denk, lees dan mijn website”.
Ik wil de mensen op zijn minst iets zeggen wat ze niet ook al bij de slager, de bakker en in de media horen. En wat ik denk, kan ik nauwelijks kwijt in het reguliere publieke domein. Er is geen markt voor. Het eerste wat mij dan bij de mensen opvalt, is een grote tolerantie voor wat ik schrijf. “Het hoort bij hem” is toch het overwegende idee. In de persoonlijke levenssfeer kan veel meer dan in het publieke domein.
Afbeeldingen van Jezus en iconen in mijn spreekkamer hebben nog nooit een moslim weggejaagd, terwijl er in mijn woonplaats veel moslims zijn. Beweringen dat ik ongeneeslijk katholiek ben, heeft mij nog nooit een patiënt gekost, veeleer andersom. Hoe duidelijker ik word, des te drukker dat ik het krijg. Dat is overigens een probleem op zichzelf. En dan is het internet een fantastische aanwinst. Daar staat alles nog eens fijn bij elkaar.
Anderzijds krijg ik ook wel eens vervelende reacties. Van “Beurskens – Bekeerkens” is men niet gediend. Ik ben eens van een kieslijst voor het Europees Parlement geschrapt, omdat een ijverige googelaar mijn bewering had ontdekt dat God dezelfde is als Allah. Daar was de partij nog niet aan toe. Ik trek mij hier vanzelfsprekend niet veel van aan, want dan zou ik weer teruggaan naar het keurslijf dat ik nou juist ontvluchten wil. Als kritiek gaat tegen het wezen van wat ikzelf van harte vind, dan kan ik er zelfs wel blij om zijn, want dan is het blijkbaar allemaal goed begrepen.
Ik vind het eerlijk gezegd bijzonder dat een huisarts een blog bijhoudt. Dat hij daar nog tijd voor heeft. Vraag me alleen af wat ik ervan zou vinden als mijn huisarts dat zou doen. Ik denk dat ik dat niet geweldig zou vinden. Een huisarts moet neutraal zijn.
@1 waarom niet? Leer je je huisarts toch alleen maar beter kennen?
ik wil neutraliteit. Als ik weet dat mijn huisarts god en allah en alle andere goden hetzelfde vindt, dan hoef ik hem eigenlijk niet meer als huisarts.
Joke, je raakt de kern. Niemand is neutraal. Iedereen maakt keuzes op basis van zijn levensbeschouwing, ook professionele. Zou je dan niet liever gewoon willen weten welke levensbeschouwing je huisarts heeft? Dan weet je tenminste waar je aan toe bent, anders dan bij een ‘neutrale’ witte jas! Een bidprentje of tasbih aan de muur zou mij niet storen. Wel een psycholoog die een boeddhabeeld op een centrale plaats in de behandelkamer heeft staan.