Maar waarom kan ik mijn naam niet uitspellen in namen die meer passen bij de samenleving van nu? Ik heb ooit de achternaam van mijn man aangenomen uit liefde, maar ook uit praktische overweging. Want ja, iedere keer el Hajoui te spellen is ook geen pretje. Hoe? Wat? O, U, I.
Sinds de 4 mei speech van Arnon Grunberg loop ik rond met een pijnlijk stemmetje dat zegt: ‘luister niet naar die felle weerstand op de goede man. Mensen horen niet wat hij zegt, ze horen alleen wat hij uitspreekt’. En dat is het woord Marokkaan. En Marokkaan staat synoniem aan negativiteit, dus daar mag je nooit voor opkomen. Negativiteit die zelfs tot mijn eigen ik, is doorgesijpeld. Ik weet niet beter dan op te groeien met de drang zo Nederlands mogelijk te zijn. Ik, Marokkaans? Nee… mijn ouders … die komen uit Marokko. ‘Ik ben onderdeel van de gemeenschap die er nu is’. Maar mijn hart komt in verzet.
Waarom is ons aangeleerd dat we het jasje, wat mijn vader als gastarbeider hier in Nederland aanhad, moeten uittrekken en ver weg te stoppen? Omdat je gaat geloven in de spiegel die je wordt voorgehouden. Ook al weet je dat dit niet je eigen reflectie is. Ik heb me lange tijd verstopt achter mijn religie. Ik ben op de eerste plaats moslim. Dat is nog steeds zo, maar daarmee zette ik het land van mijn ouders op de derde plek. En dan heb ik het niet over de politieke situatie van Marokko, maar over het dorp waar ik geboren ben.
Ik ben afstammeling van de Ihajiwen. Vernoemd naar één van mijn voorvaderen, de hadj, die te voet de reis naar Mekka aflegde. Een sterke stam die bekendstaat om zijn krachtige vrouwen die geen shit dulden en rechttoe rechtaan zijn. Wanneer ik in Dar Kebdani uit het raam kijk over de familiebegraafplaats, zie ik legendes naast elkaar liggen. Strijders van de el Hajoui stam.
Ik ben een afstammeling van mijn roots, die heel ver reiken. Die wortels kregen voor het eerst water in Marokko, maar zijn nooit afgebroken. Ze zijn doorgegroeid naar een klein dorpje in Brabant. Waar mijn dochters de nieuwe verse blaadjes zijn en zullen uitgroeien tot sterke takken!
Ik ben de nieuwe Nederlandse vrouw. Ik ben mijn eigen traditie, de huidige samenleving en de Nederlandse toekomst. Ik ben Halima: Horia, Amira, Lyam, Intisar, Mohamed, Anisa
Deze column verscheen eerder in De Linker Wang
Mooie bijdrage, Halima!
Prachtig geschreven, zo mooi over de wortels die doorgroeien. We zijn allemaal verbonden, onze wortels groeien uit dezelfde aarde, langs verschillende plekken met een eigen geschiedenis en namen, die we liefdevol mogen noemen. Dankjewel voor deze column, Halima!
Beste Halima,
Wat mij treft in je verhaal is de beeldspraak over de wortels, die voor het eerst water kregen in Marokko en doorgroeide in Brabant. In je verhaal toon je aan, dat je vanuit die sterke wortels veel vruchten kan dragen, waar je trots op mag zijn.
Dar kebdani power ! Leuk, dorpsgenoot 🙂 Hier word ik heel blij van.