Het gonst van de gezelligheid in de foyer: onder het genot van een drankje zijn de mensen druk aan het praten. Het publiek is heel divers, het is een ware mengelmoes van verschillende nationaliteiten. Wanneer de klok half acht slaat, gaan de mensen richting de zaal. Sommigen worden weer terug de foyer ingestuurd omdat ze drinken willen meenemen (ja ik was daar ook schuldig aan). Voordat ik naar binnen ga, vraag ik mezelf toch wel af wat ik zou kunnen verwachten. Wat ik zeker weet, is dat de film enig in zijn soort is, lovende reacties heeft gekregen en dat ik me aardig goed kan identificeren met Veysi. Dit omdat ik zelf ook van Turks-Koerdische afkomst ben en ook doof ben, net als Veysi.
Bach en Mozart
Wanneer je door de dubbele deuropening gaat met gedrapeerde gordijnen aan weerszijden kom je een prachtige zaal binnen. Het is een ovaalvormige zaal met een grote kroonluchter aan het plafond, de muren zijn gesierd en doen me denken aan de Griekse architectuur. Boven elke poortopening rondom het podium zijn namen te lezen zoals Bach en Mozart. Het oogt uitnodigend en intiem.
Goocheltrucjes
Wanneer iedereen heeft plaatsgenomen op de zachte rode stoelen worden de lichten gedimd en het podium extra verlicht. Je verwacht dat de film begint, maar er komt eerst een man het podium opgelopen. Door middel van goocheltrucjes vertelt hij het publiek waar de film om draait. Hij vraagt ons met een open blik naar de film te kijken en na afloop een momentje voor onszelf te nemen om na te denken over de vraag wat voor indruk de film op ons heeft achtergelaten. Na een daverend applaus verlaat de man met zijn goocheltrucs het podium. De lichten worden gedimd en de film kan eindelijk beginnen.
Grootmoeder
Jarenlang heeft Veysi mensen gefilmd die hij is tegengekomen of gekend heeft. Zijn beelden zijn in slow motion te zien. Het unieke aan zijn film is dat het portretten bevat van alle mensen die hij heeft gefilmd. Ze praten niet maar leven gewoon voor de camera. De bijzondere verhalen van deze mensen die doorsnee ogen op beeld maken het speciaal. Van een man die zijn leven niet helemaal meer zag zitten maar zich met hulp van Veysi herboren voelt tot aan zijn grootmoeder die in een Turks-Koerdische streek woonde. Dat laatste raakt me. De grootmoeder van Veysi doet me denken aan mijn eigen grootmoeder. Ik moet bij het zien van de grootmoeder van Veysi even een traantje wegpinken. Zo zie je maar weer hoe belangrijk representativiteit is in films. Men kan zich meer identificeren en zo een grotere verbondenheid voelen met de film.
Zijn filmstijl bevat technieken die voor mij nog ongekend zijn. Er wordt gespeeld met verschillende snelheden, kleuren en dieptevorming. Dit zorgt ervoor dat elke persoon en elk verhaal zijn eigen unieke filmstijl heeft.
Tijdens het kijken naar de film hoor ik geen geroezemoes: iedereen is te gefascineerd naar de film aan het kijken, maar na afloop wordt de stilte verbroken en wordt de zaal gevuld met applaus voor Veysi. Het publiek sijpelt weer de foyer binnen om onder het genot van een drankje de film te bespreken.
Indrukwekkende verhalen
De film heeft een goede indruk bij mij achtergelaten. Veysi heeft voor elkaar gekregen dat er met heel weinig woorden veel gezegd wordt met beeld. Hierdoor is de film voor iedereen te begrijpen, ook al spreek je een totaal andere taal dan degene met wie je de film kijkt. Het meest indrukwekkend vind ik de verhalen van de mensen in de film. Die zijn in hun eigen unieke schoonheid goed vastgelegd op beeld.
Innerlijke rust?
Heb ik nu dan innerlijke rust gevonden? Dat weet ik eerlijk gezegd niet. We leven nu in een wereld waar we bijna alles binnen handbereik hebben door onze technologische ontwikkeling. We leven snel en bewegen snel. De film heeft bij mij wel teweeggebracht dat ik wat langzamer beweeg. Ik sta nu vaker stil om te kijken wat er om mij heen gebeurt, ik waardeer de kleinere dingen nu meer en zie in alles en overal unieke schoonheid. Innerlijke rust in onze hectische wereld zal wel nodig zijn en deze film zal ons een stapje dichterbij brengen.
