De avond in Dubai is zwoel en plakkerig. Perfect weer om mensen te aanschouwen. Niet de minste auto’s rijden af en aan voor de ingang van het Sheraton Hotel. Een Lexus geflankeerd door een Chrysler, en dat zijn alleen nog de taxi’s. Verderop een wagen met enorme wielen en een kentekenplaat waar waarschijnlijk tienduizenden euro’s voor is neergelegd. Alles om te laten zien hoe goed je het hebt.
Door: Shantie Singh
De vrouwen maken zich klaar om in te stappen. Ook zij spreken de taal: hun lijven gedecoreerd met Hermes Birkin tassen en Givenchy-sjaals, hun kinderen met nanny’s uit het buitenland. Kinderen opgroeiend als royalty, of misschien nog beter dan dat, niet verstikt door de restricties van een echt koningshuis. Wel een grote kring mensen om hen te knuffelen en verwennen. Kinderen zijn alles in Dubai.
Ik zit op een bankje in de rij mensen wachtend op een taxi. Naast mij een oudere vrouw gehuld in fijngeweven stoffen. Onder haar lange rok de punten van goudkleurige schoenen bezet met steentjes. ‘Die zijn van mij,’ zegt ze trots en wijst op de kinderen. ‘Ze hebben een goed leven.’
Verschillende mannen van Indiase en Pakistaanse afkomst zijn druk bezig bij de auto’s. Een file vormt zich sluipenderwijs bij de uitrit van het hotel. Het zal nog even duren. De oudere vrouw pakt een sigaret uit haar tas en begint te vertellen. Over vroeger toen zij zo oud was als haar kleinkinderen. Hoe anders de wereld eruit zag.
‘Wij waren toen eigenlijk veel meer als hen.’ Ze wijst naar een van de jongemannen, achter een aparte balie voor de draaideur, al de hele avond bezig de stroom taxi’s, auto’s en gasten van het Sheraton aan elkaar te koppelen. Een harde werker, in het hotel zag ik hem in de ochtend ook het ontbijt coördineren. Hij is migrant, aangezien al het werk in Dubai wordt verricht door migranten, en waarschijnlijk afkomstig uit India. De oude vrouw kijkt me aan: ‘Dat had je zeker niet verwacht he? Verandering kan snel gaan, soms te snel.’
Jaren geleden was haar familie arm. Het was niet romantisch, maar wel normaal dat ze alles met elkaar deelden. Een koortsig bestaan. Niemand leefde in het nu, maar in een droombeeld voor de toekomst: de dag dat ze het breder zouden krijgen. Tot die tijd ademde niemand voluit.
En het lukte. Toen kwam de verandering: het rijker worden, ging gepaard met het intense verlangen indruk te maken, kijk ons eens. De kinderen van de volgende generatie snapten hun ouders niet meer met hun hang naar saamhorigheid en gebrek aan competitie. De ouders snapten dat hun kinderen, die het leven waardeerden aan de hand van merkkleding, meerdere auto’s en luxe feesten, het ultieme teken waren dat zij het beter hadden. Toch was het voor hen ook als kijken naar een vreemde diersoort, bij vlagen zelfs beangstigend. Ja, hun nageslacht had het beter, maar er was ook iets verloren gegaan.
Bij het Sheraton wordt het steeds drukker. Verderop is de regelaar van taxi’s nog steeds bezig. Om hem heen zijn gezinnen onderweg naar de foodcourt van het aangrenzende winkelcentrum. Zijn eigen vrouw en zoon, zijn ouders, heeft hij al een jaar niet gezien. Hij zal de komende uren nog niet aan eten toekomen. Hij zal doorwerken, waarschijnlijk de hele nacht, met niet veel meer dan de af en aan rijdende auto’s als gezelschap. Een auto voor zijn balie trekt luidruchtig op. Hij weet waar hij het voor doet. Vooral zijn zoontje krijgt een ander leven. Een leven waarin het kopen van zulke auto’s wel tot de mogelijkheden behoort.
Shantie Singh is bestuurskundige en schrijfster. Voor andere artikelen van Shantie Singh op Nieuwwij.nl: klik hier.
