Al die tijd heeft het Leger nadruk gelegd op het bezoeken van de op de Wallen werkzame prostituees. Aanvankelijk bleef dat beperkt tot eenmaal per week. Er zijn meer dan 20 vrijwilligster die drie dagdelen per week de Wallen op gaan om alle werkzame prostituees te bezoeken. Daarnaast worden op donderdagavond ook de vrouwen in het Spui- en Singelgebied bezocht. Tevens verzorgen we lessen Nederlandse taal om eventueel gemakkelijker aan een baan in Nederland te kunnen komen en of te communiceren met Nederlanders.
Per week bereiken wij 300 tot 400 prostituees. De contacten zijn heel divers. Het varieert van het opsteken van een hand tot soms een gesprek van een uur of meer. Door ons zeer regelmatig verschijnen en het zonder voorwaarden benaderen van ‘onze’ meiden, hebben we bij velen, zo niet de meesten, vertrouwen opgebouwd. Als van ons wordt gevraagd om over geloven en geloofszaken te praten, dan zullen wij daar altijd in meegaan. Zelf brengen wij dit onderwerp zelden ter sprake, wetend dat velen gelovig zijn.
Soms worden de Wallen bevolkt door horden toeristen en kijklustigen, die schreeuwend door de stegen trekken, slaan op de ramen en de vrouwen naroepen. Bijvoorbeeld: “Hé, opoe”, als ze een prostituee zien die ‘al’ dertig jaar oud is. Of echtparen die hand-in-hand door de stegen lopen, elkaar voor een raam zoenen en misprijzend de prostituees aanstaren. Sinds kort staat naast ons gebouw een meisje dat af en toe een soort politie-uniform draagt, in de hoop (bepaalde) mannen daarmee aan te trekken. Afgelopen donderdagavond stond een groep mensen haar gezamenlijk uit te lachen. Van zo’n houding walg ik: geen enkel respect voor de vrouwen die, zonder uitzondering, óns altijd met respect en liefde tegemoet treden.
Tijdens de bezoekjes komt vaak de thuissituatie aan de orde. De vrouwen vertellen over hun (klein)kinderen en lievelingsneefje. En de zon breekt helemaal door, als we vragen of ze misschien foto’s hebben. Met nauw verholen trots worden de altijd lieve kinderen en andere familieleden getoond. Op zulke momenten zien wij de medemens in ze. Een medemens, die niet anders is dan wij. Het enige verschil is de plaats waar en hoe ons leven is begonnen. Dat laatste te weten, doet je hart ineenkrimpen, als je je realiseert dat er zoveel meisjes staan die gedwongen dit beroep uitoefenen. Die dwang kan bestaan uit geen ander middel van bestaan hebben en daarom, vaak ten einde raad, hier in de prostitutie te gaan werken, of door een mensenhandelaar geronseld zijn en onder de meest gruwelijke bedreigingen (niet zelden ook uitgevoerd) dit werk te moeten doen. Nee, dit werk doe je niet omdat het gerespecteerd wordt of omdat het werk zo plezierig is.
Klik hier voor meer informatie over het Vrouwenpastoraat.
