Nietsvermoedend vulde ik aan het begin van mijn digitale zoektocht naar een mogelijke partner een vragenlijst in. Moet ze blond, dun, dik, trendy, klassiek, sportief of art-house-lievend zijn? Vind ik een specifieke haar- of oogkleur belangrijk? Is een bepaalde religie of afkomst gewenst? Makkelijke vragen vond ik. Zonder aarzeling plaatste ik keer op keer het vinkje bij ‘geen voorkeur’. Zo ben ik namelijk. Ruimdenkend. Althans, dat dacht ik te zijn. Totdat ik profielen kreeg voorgeschoteld en mijn ratio moest overschakelen op gevoel.
Natuurlijk is het leuk als een dame dezelfde boeken leest als ik, dat ze een beetje in dezelfde politieke hoek zit en dat ze op dezelfde festivals haar tentje wil neerzetten. Maar je bent niet opzoek naar een stapmaatje op zo’n site.
‘Zou ik hét er op kunnen?’ is toch ook een belangrijke vraag. Sorry. Het is nou eenmaal niet anders. De belangrijkste graadmeter voor een instinctmatig eerste antwoord op die allesbepalende vraag is een minuscuul profielfotootje. Ik heb inmiddels al behoorlijk wat aantrekkelijke Afrikaanse en Aziatische dames op die manier voorbij zien komen. Grote schoonheden zaten er tussen. Maar ik heb zelden besloten om vervolgens het profiel wat uitgebreider te bekijken. Laat staan dat ik er ooit één een berichtje heb gestuurd. Enkele interesse-berichtjes die ik van exotische vrouwen heb ontvangen, heb ik onbeantwoord gelaten. Is dat lomp? Kortzichtig? Dom? Ja. Dat is het. Maar mijn kennelijk behoorlijk conservatieve oergevoel laat alleen dames van Europese afkomst toe. Een schokkende constatering.
Ben ik nu een racist? De vraag kwam al vrij snel bij me op. Ik denk het niet. Niet op een bepaald soort vrouw vallen lijkt me geen kwetsende daad. Behoorlijk gemakzuchtig ben ik er altijd gewoon vanuit gegaan dat ik ruimdenkend was. Nu mijn oerinstinct dat wat minder blijkt te zijn, ben ik gedwongen om er over na te denken. Misschien is mijn zogenaamde ruimdenkendheid op sommige vlakken niet meer dan politieke correctheid. En dat kan schadelijk zijn. Een overtuiging hebben zonder het ook echt te vinden, maakt je niet sterker. Integendeel. Bewust worden van zwaktes lijkt me dan wel weer oké. Daar zal ik aan gaan werken.
Nu gaat het gelukkig maar om iets futiels. Mijn partnerkeuze. Een groot deel van de vrouwelijke wereldbevolking kan nu gewoon rustig ademhalen. Ik zal ze op romantisch vlak niet lastig vallen. Meer niet. Ik blijf me focussen op het vrouwelijk deel van de mensheid waar ik tot nu toe al weinig succesvol mee ben geweest. Dat is dan wel weer erg. Dom.
Dag Nick.
Je zienswijze kan ik begrijpen. Maar waarom test je dat niet een keer in de praktijk? Als je je echt open stelt, dan kan je tot verassende inzichten komen. Laat je leiden door je hart en niet alleen maar gedachtes die nergens op gebasseerd zijn. In mijn beleving doe je met je zienswijze jezelf en je omgeving tekort.
Hoi Nick,
weet je er is niets mis mee om op een bepaald soort vrouw te vallen en als dat geen exotische schoonheden zijn maakt je dat zeer zeker niet tot een racist. Een racist is als je een ander ras tot minderwaardig bestempelt. Dat doe je niet als je je alleen aangetrokken voelt tot je eigen soort. Zijn homo’s dan per defenitie vrouwenhaters? of fetishisten mensenhaters? Ik ben het met je eens dat je eigen zwakheden kennen een grote stap is naar het accepteren van alle andere mensen. Maar een voorkeur hebben voor blondjes zou ik geen zwakheid noemen.