Ach, wat is hij vrolijk en opgewekt. Als het mobieltje van een vrouwelijke collega afgaat roept hij: Zeg maar dat ik je nieuwe lover ben! Hij laat een filmpje van ‘het ideale terras’ zien. De serveerster komt steeds direct opdraven en anticipeert al je wensen zodat je alleen nog maar, met een glühwijntje hangend aan een tafeltje, gelukkig hoeft te zitten wezen. Zo moeten wij met de bewoners van het verpleeghuis omgaan.
Ik denk: dit is precies de fout die veel zorgverleners maken. Zij werken te hard en menen al te weten wat de ander wil. Dat reduceert bewoners in een verpleeghuis niet alleen tot passieve terrasjesbezoekers maar maakt ook dat zij zich niet gezien voelen. Want wij weten nooit wat de ander wil, tot we het hem of haar vragen.
De trainer beweert dat de bewoners in een verpleeghuis gasten zijn, en wij de gastheer of gastvrouw. Dat vind ik een fundamenteel verkeerd uitgangspunt waardoor alles wat hij verder opdient smaakt als lauw bier. Immers, die mensen wonen in het huis. Dit is hun adres, hier is hun kamer, hier hangen hun fotootjes en staat hun bed. Zij zijn de gastheer of gastvrouw en wij, behandelaren en begeleiders, zijn te gast. Dat is de juiste dienende houding. En nog spiritueel ook.
Een behandelaar maakt bezwaar tegen het woord ‘dienen’, alsof dat je kleiner zou maken. Maar echt dienen maakt een mens juist groter. Wat heet, God zelf verschijnt als gast in de wereld, om te dienen. Dat viert de kerk met Kerst.
De wereld zit bepaald niet op gasten te wachten. De deur van de herberg in Bethlehem bleef dicht. Vluchtelingen stoten vaak hun neus. Zelf is het me ook wel eens gelukt om als geestelijk verzorger die op bezoek kwam door een verpleeghuisbewoner weggestuurd te worden, een vrouw die haar ziek zijn bijzonder serieus nam. Had ik maar niet moeten grappen dat ze onder een paardendeken lag.
Ik ben te gast. Het idee dat in een verpleeghuis behandelaren en geestelijk verzorgers gastheer/vrouw zijn is een terugval in de houding van betuttelen en bevoogden. ‘Hoe voelen wij ons vandaag?’ Dat is geen spirituele benadering en maakt de ander klein. De cliënten worden passieve terrasjesbezoekers die bij het minste geringste gaan klagen.
Ook in de wereld ben ik fundamenteel te gast, net als God die zichzelf in de armen legt van Jozef en Maria. Verpleeghuisbewoners, vluchtelingen, medeburgers zijn mijn gastheer. Als ik ze zo tegemoet treed, worden zij groot. Het plattelandsmeisje Maria rees tot profetische hoogten in haar lofzang waarin tirannen van hun troon worden getrokken.
Wat wil je, als je gastvrouw bent van God.
mooi, hoe Jean Jacques een koppeling maakt tussen het geklaag van bewoners en de mate waarin zij serieus worden genomen. Ik denk ook vaak, dat mensen klagen, omdat dat het laatste is wat hen overbleef.
Waar de waarden aard correct in Word Woord wordt verwoord.