Met dit allemaal in mijn achterhoofd en de verkiezingen in zicht, snap je dat ik niet veel vertrouwen heb in de partijen die er nu zitten, zowel coalitie als oppositie. Prachtig dat één CDA’er het schandaal mede aan het licht bracht, maar die partij heeft een duidelijke mening over mijn Marokkaan-zijn. Daarnaast ben ik moslima en getrouwd met een Turkse man.
Tel die drie eens bij elkaar op en vind dan een partij die mij vertegenwoordigt. Terwijl de ene partij de islam gebruikt om mee te slaan, gebruikt de andere de religie om mee te scoren. Wie zorgt dat ik niet wordt gediscrimineerd door een ambtenaar of algoritme? Wie durft te erkennen dat islamofobie aan de orde van de dag is? Dat mijn rechten net zo waardevol zijn als die van alle andere burgers, ongeacht mijn achternamen? Wie zorgt dat mijn kinderen van het stigma afkomen, dat als een muf geurtje om de ‘allochtoon’ heen hangt?
Vlak na de moord op Pim Fortuyn moest ik voor mijn opleiding de straat op. Na honderd dagen viel kabinet Balkenende-I en wij moesten bij de stembureaus reacties ophalen. Ik werd met medestudenten naar de Tilburgse wijk de Blaak gestuurd. Een pro-VVD wijk, werd ons verteld.
Terwijl we mensen interviewden, stapte ik op een man van rond de dertig af. Deze man bezorgt me na twintig jaar nog steeds de kriebels. Nadat hij me schoffeerde, omdat ik hem durfde te vragen naar zijn stemgedrag, keek hij me recht aan en zei: ‘In Nederland zijn we niet rechts genoeg’. Ik begreep het: dat antwoord was bedoeld voor mij en de hoofddoek die hij voor zich zag. Iedere keer wanneer ik nu Forum voor Democratie op tv zie, denk ik aan die man en vraag ik me af of Baudet het antwoord is op zijn wens.
Nu de verkiezingen nabij zijn, betrap ik mezelf erop dat ik onbewust om me heen kijk en op zoek ga naar die rechtse stemmers. Zouden mijn buren, kennissen of collega’s die rechtse stemmers zijn? De cijfers liegen er niet om, rechts rukt verder op. Dat beangstigt me.
Ik ga zeker stemmen, alleen kies ik deze keer niet voor de partij die me het best vertegenwoordigt, maar voor de partij die mij het minste schade toebrengt.
Deze column verscheen onlangs in De Linker Wang
