In het bijbelse verhaal van Hemelvaart krijgen beide heren gelijk. Bien étonnés de se trouver ensemble. Maar dat zal mensen in profetische verhalen wel vaker overkomen. ‘They will sit down together at the table of brotherhood’, zou Martin Luther King in een zelfde geest vertellen.
Jezus heeft het al vaker gezegd maar nu gebeurt het met Hemelvaart toch echt: hij zal de aarde en zijn leerlingen verlaten en opgenomen worden in de toekomstmuziek van de hemel. Zij die op aarde achterblijven, zullen daar dus voortaan leven in een total lockdown van de onmiddellijke nabijheid van hun meester. Voor onbepaalde tijd. Ze krijgen op de valreep van twee engelen te horen dat zij Jezus nog een keer terug zullen zien komen. Maar van wanneer dat zal gebeuren, rept dit hemelse OMT geen woord. En eigenlijk wachten mensen daar nog altijd op.
Logisch natuurlijk dat deze boodschap onverdragelijk is. In de achtste week van zelfs een intelligente lockdown zien wij overal in de stad de mensen hun leven weer hernemen. De wegen en straten worden weer drukker. De parken voller. Binnenkort zullen de toeristen en de vrijgezellenfeesten hun oude rechten opeisen. De vliegindustrie wordt gered, dus kunnen wij weer als vanouds naar Ibiza of Vietnam.
Verlangen naar het oude
Toegegeven, ook wij behoorden als predikanten tot het koor van vele duiders van de Coronacrisis. Een crisis is ook een kans, hebben ook wij beweerd. Wij zagen het al voor ons. Wij zouden meer lokaal gaan leven en eten. Bewuster omgaan met onze tijd en energie. De herontdekking van onze rust en de langzamere maatslag van ons leven blijven koesteren als het weer drukker wordt. Dominees helpen graag hopen en de verbeelding verrijken. Dat is zo ongeveer ons vak. Maar te vrezen valt toch dat alles weer terug zal keren naar het oude normaal, ook al beseffen wij ondertusen dondersgoed dat daar weinig ‘normaal’ aan is.
Iets daarvan klinkt ook door in de vraag die de leerlingen Jezus stellen als zij daar nog net de kans toe krijgen, voordat hij aan hun zicht ontglipt: ‘Herstelt U in deze tijd het koningschap van Israël?’ Dat is de vraag naar vroeger. Het verlangen naar het oude normaal en het alleszins begrijpelijke onvermogen om het uit te houden met een onzekere toekomst. Toch bindt Jezus zijn leerlingen precies dat op hun hart: blijf hopen, blijf vertrouwen op het aanbreken van een nieuw normaal. Hoe lang het duren zal, weet je niet. Maar er zal een nieuw normaal doorbreken. Een samenleving op menselijke leest geschoeid! En dan nog iets, tegenover psychiaters: om daarop te hopen en daarover te spreken zul je inspiratie ontvangen. Maar dat is weer een ander feest. Dat heet Pinksteren.
Joost Röselaers schreef dit artikel samen met Evert Jan de Wijer, predikant van de Thomaskerk in Amsterdam.
