We reizen met beiden mee tijdens een (laatste) roadtrip in een wat aftandse camperbus door de pittoreske schoonheid van het Engelse Lake District. Onderweg ontdekken we dat hun gezamenlijke doel is familie en vrienden van vroeger te ontmoeten. En misschien ook wel om te accepteren dat deze vakantietrip mogelijk hun laatste bewuste reis samen is. Allemaal lieve, bijzondere mensen die we hier leren kennen, zoals de zus van Sam en haar gezin, maar alles blijft toch draaien om het samenzijn van Tusker en Sam.
Het meest aandoenlijk is een scène waarin Tusker tijdens een etentje een eerder geschreven toespraak wil voorlezen, maar het gezien zijn toestand aan zijn partner Sam overlaat en zich hier met zichzelf geconfronteerd ziet. Als kijker realiseer je dat dit de laatste keer kan zijn dat hij zo zijn gevoelens kan weergeven, ook al staat het op papier.
De titel Supernova verwijst naar de speciale interesse van Tusker voor astronomie, kennis die hij met liefde en aandacht aan een nichtje overdraagt. Een Supernova is ook de explosie van een massieve ster aan het eind van zijn bestaan. De verrassende slotakte, het onoverkomelijke einde van hun gezamenlijke reis, is niet waar het in deze film om gaat. Het is niet de door Tusker bedachte exitstrategie, maar het draait vooral om de gedachten aan wat een opkomende dementie teweeg kan brengen; en ook de daarbij behorende gevoelens van weemoed en de gedachten van mensen die belangrijk zijn (geweest) in je leven.
In de online filmpers is wat gedoe geweest over beide hoofdrolspelers die in het ‘echte’ leven hetero zijn en daardoor de kans hebben ontnomen voor homoseksuele mannen homoseksuele acteurs te spelen. Mij stoorde het in ieder geval niet. Beider spel is invoelend.
Dat Sam klassiek piano speelt komt fraai van pas in het dragende stuk Salut d’Amour van Edward Elgar. Prachtig. In Supernova zien we Colin Firth (Sam dus) als typical english met zijn droge ingetogen humor en Stanley Tucci (Sam) als amusante onderhoudende metgezel. De film bracht nogal wat associaties boven met 45 Years , de eveneens typisch Engelse film met prachtige landschappen en ingetogen karakters. Charlotte Rampling is daarin geweldig.
Deze recensie is oorspronkelijk gepubliceerd in het Friesch Dagblad.
Deze film nét gezien! Adembenemend goede schets van iets dat zó dichtbij is.