We waren 22 jaar getrouwd, 25 jaar samen. Ik dacht, die is overspannen. Gingen we naar het strand, hadden we oppas voor de kinderen geregeld, en dan zei hij: “Ik kan het niet goed doen voor jou, ik kan het niet goed doen voor de kinderen en voor de zaak niet.” Ik zei: “Maar wat wil je dan?” Ja, dat wist hij zelf ook niet. We zijn nog wel in therapie geweest en ik heb heel erg mijn best gedaan. Ik heb zo geprobeerd te veranderen. Ik was helemaal perplex dat je na 25 jaar, zo veel lief en leed delen, dat je dan kan zeggen: het is klaar. Ik dacht, dat gooi je toch zomaar niet weg?

Dus dat kabbelde zo een beetje voort, totdat we in februari op vakantie gingen met de hele familie. Ik vond het een topvakantie. We kwamen thuis en ik zei: “Nou dat was wel een hele fijne vakantie, he?” “Oh, vond je?” zei hij. Nou ja, daarna is het snel gegaan. Hij heeft niets meegenomen. Ja, zijn eigen spullen. Maar de meubels en alles, nee. Ik heb nog een tijd een andere vriend gehad, een relatie van anderhalf jaar. Maar ook daar kwam vrij plotseling een einde aan. “Je bent te lief. En te verzorgend. Dat benauwt me,” zei hij na een weekend weg. Ik was helemaal stuk.

Voetstuk

Als ik nu mijn leven bekijk na alles wat er gebeurd is, dan is het goed zo. Ik heb het fijn, met de kinderen gaat het goed en ik heb weer zin in de toekomst. Vroeger deed ik alles, omdat ik aardig gevonden wilde worden. Maar nu ik ouder ben, leer ik meer naar mijzelf te luisteren. Weet je, we waren zo jong, ik was zeventien toen ik een relatie kreeg met mijn ex-man. Ik heb hem altijd op een voetstuk gezet. Ik was zo verliefd. Achteraf denk ik, het heeft zo moeten zijn. Ook als ik zie hoe hij nu leeft, nog weer met jonge kindjes. Dan denk ik: nee, ik vind het heerlijk zoals mijn leven nu is.

Ik heb ook coaching gehad. Er was een babybroertje vóór mij. Die is met ruim zeven maanden geboren. Met de taxi naar het ziekenhuis in de couveuse. Na tien dagen ging het best goed met hem en mochten de geboortekaartjes de deur uit. Op de elfde dag heeft hij longontsteking gekregen en is hij overleden. Achteneenhalve maand later was ik er. Een oom had tegen mijn moeder gezegd: “Ach meissie, dan maak je toch een nieuwe?” Zo ging dat vroeger.

Verdriet

Eigenlijk heeft mijn moeder dat nooit kunnen verwerken, want ze moest gewoon weer doorgaan. En omdat ik zo’n verzorgend type ben dat alles graag wil regelen, zei mijn coach: “Dat verdriet wat jouw moeder had van dat verloren kindje, dat zit ook in jou. Want jij was nog in haar buik toen zij dat aan het verwerken was.” Als ik dat tegen mijn vader zeg, dan zegt hij: “Ach, wat een geklets, die psychologen.” Maar ik denk dat er wel een kern van waarheid in zit.

U kunt gratis verder lezen

Klik deze melding weg via het kruisje. Maar goede artikelen schrijven kost geld. Steun daarom onze schrijvers en word al vanaf € 5 per maand Vriend/in van Nieuw Wij.

Ik lees eerst het artikel verder.
Marije-Hage

Marije Hage

Predikant

Wat als kwetsbaarheid onze grootste kracht is? Wat als heilig betekent dat je mens mag zijn? Wat als schoonheid niets met perfectie te …
Profiel-pagina
Al 2 reacties — praat mee.