Nou nee. Niet iedereen. De recidive onder jonge (ex-)delinquenten in ons land is hoog. De oorzaken zijn meerduidig, maar in het algemeen kan je stellen dat vrijwel niemand op deze jongens zitten te wachten. Want eens een dief, junk, fraudeur, door-het-lint-ganger, altijd. Die wil je toch liever niet in je directe, laat staan dagelijkse omgeving? Het zal je kind maar wezen!
Een werkgever die een mens met ‘een verleden’ in dienst neemt is te prijzen. Die geeft mensen een nieuwe kans. Zo’n baan is een opstapje om weer positief bij te dragen aan de samenleving waar je deel van uitmaakt. Het komt mij logisch voor dat je als werkgever, wanneer je een ex-gedetineerde in dienst neemt – al dan niet door bemiddeling van derden – weet, dat het onzin is om daar de voorwaarde aan te koppelen een VOG (Verklaring omtrent het Gedrag) te overleggen. Waar plaats ik een werkgever, die een ex-gedetineerde aanneemt, hem tien maanden naar wederzijdse tevredenheid zijn werk laat doen, dan besluit de spelregels te veranderen en alsnog een VOG van diezelfde werknemer te eisen? Buitenspel.
Het is geen fictie, maar keiharde realiteit. Het overkwam de 27-jarige Danny uit Nijmegen. Zijn werkgever paste de regels aan na een vervelende ervaring met een andere werknemer. VOG werd verplicht en Danny kon vertrekken. Zijn collega’s pleitten tevergeefs voor hem. Sindsdien zit hij gefrustreerd thuis. Thuis is Stichting Moria, een resocialisatie organisatie, die ex-gedetineerde jongeren via opvang, persoonlijke aandacht en voorlichting weer een plek in de maatschappij wil laten innemen.
Geen groot rijbewijs voor Danny dus, maar een rode kaart. De kans op terugval wordt groter als jonge mensen als Danny geen nieuwe kans krijgen. Wie stelselmatig buitengesloten wordt, gaat zich daarnaar gedragen. Op de website van Justitie lees ik het volgende: Een Verklaring Omtrent het Gedrag (VOG) is een verklaring waaruit blijkt dat uw gedrag in het verleden geen bezwaar vormt voor het vervullen van een specifieke taak of functie in de samenleving. Mensen, Danny wil zo graag vuilnisman zijn. Danny wil samen met zijn collega’s de rotzooi van Nijmegenaren ophalen en naar plaats van bestemming brengen. Danny wil een positieve bijdrage leveren aan de maatschappij en zijn eigen centjes eerlijk verdienen. Danny wil gewoon ‘gewoon’ zijn.
Wie of wat garandeert werkgevers dat iemand zonder gevangenis verleden geen rare dingen gedaan heeft? Of nog gaat doen? Dit riekt naar angstig machtsmisbruik, want wat kan zo’n gozer doen? Dit getuigt van geen greintje begrip of compassie in je donder hebben. Dit is een proeve van onbekwaamheid, omdat hier iemand de dupe is geworden van een ander zijn rottig handelen. Danny is de pineut van ongelooflijk kortzichtig en stigmatiserend ageren. Hoe gaan wij met elkaar om staat er op de Homepage van Nieuw Wij. Ik hoop u en ik beter met elkaar dan de ex-werkgever met Danny. Ik ga Danny een morele opkikker sturen: dit artikel. Zodat hij weet dat hij niet de enige is, die deze zaak ongelooflijk knudde vindt.
Het zal je baas maar wezen!
Marianne, dat is een krachtig artikel van jou. Ik ben het volledig met je eens. Jammer dat waarden als ‘iemand een nieuwe kans gunnen’, tevens een evangelische waarde pur sang, in onze samenleving soms niet meer (b)lijken te gelden. Ik snap overigens wel dat je als werkgever ook je eigen bedrijf wilt beschermen. Maar zou hier geen meer creatieve en meer menselijke oplossing mogelijk zijn? Ik denk van wel.
Jeroen, dank voor je reactie.
Zo dun kan het laagje ’tolerantie’ zijn. Vergeving, naastenliefde en compassie is een radicale houding. Dat vergt lef.