Hoe wapen ik mijn kind tegen een #MeToo

Als moeder zie ik de beelden voorbij komen en het enige wat door mijn hoofd spookt is: hoe wapen ik mijn kind tegen dergelijke praktijken? Hoe zorg ik ervoor dat, wanneer zij in een situatie komt van ongelijke machtsverhoudingen en iemand gaat over haar grenzen heen, dat ze zo sterk in haar schoenen staat dat ze een “stop tot hier en niet verder” kan aangeven? Dat ze niet getraumatiseerd raakt van een dergelijk voorval? Dat ze geen slachtoffer wordt van seksueel misbruik?

Terugdenkend aan mijn jeugd, mijn vader had het altijd over “slechte mannen in de bosjes”. En daarom moest ik samen met mijn broertje verplicht op judo. Maar wat die slechte mannen dan doen? Daar kreeg ik geen antwoord op. Wel kreeg ik de brandweergreep uitgelegd. Want met die greep kan je iedereen op de grond krijgen, maakt niet uit hoe groot je tegenstander is.

Mijn moeder was vooral bezig met “de zeden”. Dat je als meisje moet weten hoe je je moet kleden, zeker als er een man in huis is. Haar grootste angst was dat mijn zussen en ik als tienermeisjes zwanger thuis zouden komen. En ze was bang dat we verkracht of aangerand zouden worden door wie dan ook.
Met zeer grote regelmaat kwam ze met me praten of er niet iemand aan me had gezeten en dat als er iets gebeurde, dat ik dat dan altijd aan haar moest vertellen. Ook als de dader had gezegd dat hij mij of haar iets zou aandoen als ik zou praten. Als kind van een jaar of negen vond ik deze gesprekken super ongemakkelijk. Er werd bij ons thuis niet over seks of verliefdheid gesproken. Het was allemaal taboe. Dus hoe ik zwanger zou moeten worden? Ik had er een vaag idee van.

Mijn dochter zit naast ballet, verplicht op een vechtsport. Eerst karate, nu kickboksen. En ik heb sinds haar kleutertijd, regelmatig een gesprek met haar. Ik heb haar rood zien worden, zien schuiven op haar stoel om vervolgens te antwoorden “nee mama, echt niet”. “En je komt naar me toe he? Ook al zegt die persoon dat ie mij gaat doodmaken of jou iets gaat aandoen. Je zegt ja, ik hou mijn mond en je komt naar me toe. Want wie is de sterkste mama van de wereld?” Tot voor kort geloofde ze echt dat ik praktisch iedereen aan kan. Dat ik met de brandweergreep iedereen kan vloeren.

Anders dan vroeger bij mij thuis, spreek ik zo open mogelijk over haar veranderende lichaam, over het ontdekken van je eigen seksualiteit, over verliefd worden op een jongen of een meisje en dat het mij niet uitmaakt. En over grenzen aangeven.

Maar is dit het? Is dit hoe ik haar de tools meegeef om – hopelijk – geen slachtoffer te worden? Ik weet het niet maar ik hoop het.

Mijn hart gaat uit naar de slachtoffers, die rondlopen met de herinnering aan wat ze hebben moeten meemaken, de schaamte, de pijn. En naar al die ouders die hun kind willen beschermen tegen de boze buitenwereld, alleen al om te ontdekken dat je je kind niet voor alles kan behoeden.

Maar ergens knaagt het. Zouden wij als ouders, en als maatschappij, niet meer aandacht moeten besteden aan het voorkomen van grensoverschrijdend gedrag? In plaats van dat we alleen bezig zijn met de vraag “hoe word ik geen slachtoffer” ook de vraag stellen “hoe word ik geen dader?”.