Ik was katholiek, maar ben nu protestant

Hetzelfde soort energie kende ik maar al te goed. Ze had door mij heen gestroomd tijdens vieringen met ons jongerenkoor, bij een bezoek aan Taizé, in kleinschalige vieringen rond een kloostergemeenschap, in de geloofsgesprekken met een groepje vrienden en tijdens de maanden die ik als sabbat-gaste bij een beschouwende orde mocht verblijven. Het interview met Leideke maakte me er op dat moment van bewust hoe intens ik eigenlijk juist dat vuur al jaren gemist had. Het zette een nieuwe zoektocht in mij in beweging die uiteindelijk heeft geresulteerd in de overstap naar de Protestantse Kerk in Nederland (PKN).

Gaandeweg die zoektocht werd me duidelijk dat de gemeenschap die lange tijd hoop en inspiratie voor mijn leven had ingehouden voor mij niet langer het spirituele thuis bleek te zijn waar ik zo’n behoefte aan had. Wat daarbij vooral een rol speelde was dat ik geen pleisterplaatsen meer vond om samen met anderen open te staan voor en te luisteren naar wat de Geest met ons wil delen en in ons wil werken. Misschien komt dat vooral omdat ik me niet zo thuis voel bij de geijkte paden van het ritueel en de formule, zeker wanneer die onomwonden vast blijken te liggen.

Dat ik uiteindelijk uitkwam bij de PKN heeft met een paar dingen te maken. Als kind opgegroeid in een klein protestants dorp, ging ik iedere woensdagmiddag als klein meisje naar de Bijbelgroep bij ons even verder op de dijk. Daar leerde ik (zonder dat toen natuurlijk zo te kunnen benoemen) de vreugde van het geloof kennen: samen zingen, luisteren naar mooie Bijbelverhalen en delen over wat die verhalen in je eigen leven kunnen betekenen. Maar daarbij ook steeds de aandacht voor de ander, voor wie het minder heeft getroffen in het leven. Wat me vooral trekt in de PKN is dan ook dat diaconie er niet in de marge plaatsvindt maar in het centrum van het geloofsleven en van de geloofsgemeenschap staat. Dat zag ik toch minder in de Rooms-katholieke Kerk.

Maar ook de recente inzet om de ontwikkeling van pioniersplekken te ondersteunen, experimentele geloofsgemeenschappen, in het kader van missionaire presentie in de samenleving spreekt me erg aan. De PKN schrikt hier niet angstvallig voor terug, maar stimuleert zelfs het ontstaan van deze plekken. Zij is zich er goed van bewust dat de lokale gemeenschappen maar een beperkte doelgroep bereiken. Door te luisteren naar de tijd, naar wat mensen vandaag de dag nodig hebben, en dit te ondersteunen, staat zij open voor nieuwe en vernieuwende vormen van kerk-zijn. Dat vind ik spannend en uitdagend. Het is een manier van trouw zijn aan de beweging van de Geest, die mij bijzonder aanspreekt. De openheid voor wat de tijd nodig heeft, voor de wijze waarop mensen in de huidige samenleving op zoek zijn naar wegen om ‘de roepstem van God’ in hun leven te laten doorklinken, heb ik in de Rooms-katholieke Kerk nagenoeg gemist. Het bieden van die openheid is misschien wel de belangrijkste reden voor mijn overstap naar de PKN, wanneer ik er goed over nadenk.