Ik probeer dit ook aan mijn kinderen mee te geven. Voorwaar geen eenvoudige zaak in een wereld vol wegwerpproducten en waar de ‘zap’cultuur heerst: als iets mij niet meer bevalt, gooi ik het weg of zap ik door naar de volgende belevenis. Want dat moet het zijn: een belevenis! Ik probeer mijn kinderen bij te brengen dat het leven meestal geen belevenis is, maar een kwestie van doorzetten en van discipline. Of je het nou hebt over het onderhouden van relaties of succes in je studie of werk: het komt neer op volhouden, blijven geloven in datgene waaraan je begon en vastbesloten doorzetten om je doelen te bereiken.
Hoe belangrijk vasthoudendheid en doorzettingsvermogen zijn, ervaar ik in mijn werk als lid van de iERG, the independent Expert Review Group. We zijn een groep van negen mensen. Ik ben erin gekomen op voordracht van de Nederlandse regering en we zijn aangesteld door Ban Ki-Moon, de secretaris-generaal van de Verenigde Naties, maar ons belangrijkste kenmerk is dat we onafhankelijk zijn. Onafhankelijk van de Verenigde Naties, van welke regering of organisatie. We zijn verantwoordelijk voor het volgen van en rapporteren over de ontwikkelingen op gebied van gezondheidszorg voor vrouwen en kinderen, wereldwijd en binnen landen. Vragen die aan de orde komen zijn bijvoorbeeld of regeringen en organisaties hun afspraken wel nakomen en zo neen, waarom niet? Als onafhankelijk groep leggen we de vinger op de gevoelige plek.
Kern hierbij zijn seksuele en reproductieve rechten, waarbij het gaat om het recht op een veilige zwangerschap en bevalling, toegang tot voorbehoedsmiddelen en eerlijke informatie voor kinderen en jongeren.
Wat mij bij dit werk steeds weer raakt zijn de enorme verschillen tussen landen en binnen landen. Een kind krijgen in Sub-Sahara Afrika is wel iets geheel anders dan een kind krijgen in west Europa. En het maakt ook uit of je bijvoorbeeld in een rijk deel van een stad als Lima geboren bent of in een volkswijk.
Wat bij die grote verschillen droevig genoeg nog steeds een grote rol speelt, is het vreselijke feit dat in verreweg de meeste landen het leven van een vrouw of een meisje nu eenmaal veel minder waard is dan het leven van een man. Waarom je druk maken als een vrouw overlijdt aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap? Vrouwen zat! En als man kan je in veel landen wat dat betreft gewoon maar pakken wat je pakken kan, zelfs een kind als je daar zin in hebt.
Mijn conclusie is dat de internationale gemeenschap, maar ook politici, maatschappelijke organisaties en het bedrijfsleven, vrouwen lelijk in de steek hebben gelaten. En de gevolgen zijn dramatisch, voor ons allemaal. Allereerst zijn daar gigantische kosten. In Sub-Sahara Afrika besteden families, uit hun eigen zak, jaarlijks totaal 200 miljoen US$, aan de behandeling van de gevolgen van onveilige abortus. Geld dat natuurlijk veel beter aan andere zaken, zoals goede voeding of onderwijs, besteed had moeten worden. Ieder jaar sterven er 70.000 meisjes aan complicaties bij zwangerschap en geboorte. 35% van de vrouwen wereldwijd is slachtoffer van seksueel geweld.
Aandacht voor deze onderwerpen mag niet verslappen. Te snel afhaken leidt er toe dat geld verspild wordt, omdat het doel niet bereikt wordt. Daardoor kan alles wat er op weg naar dat doel wél opgebouwd is, verloren gaan. Waarna er vervolgens weer politici zijn die op hoge toon beweren dat internationale samenwerking niets anders is dan geld in een zwart gat storten, omdat er niets bereikt wordt.
Gelijkwaardigheid van vrouwen en mannen, het recht op toegang tot goede gezondheidszorg, veilige zwangerschap en bevalling, het zijn basisrechten van ieder mens, omdat ieder leven telt.
Maar toch zie ik de internationale gemeenschap vermoeid en ongeïnteresseerd het hoofd afwenden als de discussie gaat over dit basis-mensenrecht, waar we “… al zooooo lang (gaap gaap) mee bezig zijn…”. En ik zie mensen opveren en glinsterende ogen krijgen als het gaat over de laatste hype: het economisch belang, de winst die er te halen valt voor het bedrijfsleven.
Natuurlijk zie ook ik het grote belang van veel meer aandacht voor economische ontwikkeling, de rol van het bedrijfsleven bij het tegengaan van ongelijkheid en armoede. Maar dat mag niet betekenen dat we de aandacht afwenden van datgene waar we nog niet mee klaar zijn, namelijk het bereiken van gelijkwaardigheid van vrouwen en mannen en het basisrecht, van iedere vrouw en ieder kind, op goede gezondheidszorg.
Rond de eeuwwisseling hebben we ons als internationale gemeenschap scherpe doelen gesteld, die we in 2015 gehaald wilden hebben, de millennium ontwikkelingsdoelen. Er wordt nu hard gewerkt aan een nieuwe set doelen voor na 2015, de doelstellingen inzake duurzame ontwikkeling.
Laten we ons op 8 maart, Internationale Vrouwendag 2014, nog eens bedenken waar we rond de eeuwwisseling mee begonnen zijn. Laten we ons op deze internationale vrouwendag voornemen vasthoudend te zijn en door te zetten en niet te rusten tot we dit basisdoel voor mensenrechten bereikt hebben: een wereld met gelijke kansen voor vrouwen en mannen, voor meisjes en jongens.
